Moedfearren

Ut en troch hingje se, dy moedfearren fan my. Doe’t ik miende dat ik it nije jier ynstappe soe sûnder de help fan de fysio om’t ik nei alle operaasjes, renovaasjes en frustraasjes safier wie dat dat koe. It koe net. It kin net. Want: corona.

Sûnt corona yn it lân is gean ik noch nei twa adreskes: myn masseur om de lea wat soepel te hâlden en de fysio dy’t my yn ‘e sportskoalle helpt om myn kondysje op peil te krijen, en, ek hiel belangryk, de balâns wer te finen. Want dy wie, doe’t de triedsjes fan de lêste knibbel trochsnien wiene hielendal fuort. Sûnt dizze hjerst doarde ik wer te fytsen. Mar doe kaam corona.

Ik begûn te hoastjen, fielde my net goed, makke in testôfspraak en ja hear: posityf. Ik warskôge de masseur en de sportskoalle en de famylje en makke my soargen. Binnen in wike, it wie op in freed, sei ik: ‘Ik kin hast net mear, dit is net goed.’ Fan de âldste soan mocht ik in saturaasjemeter brûke dy’t fier ûnder de 90 stie. En fan de tiid yn it sikehûs op La Palma wist ik dat dat net doogde. Ik makke in ôfspraak mei de húsdokter, dy’t wat sei oer kwetsber en sa en deselde jûn lei ik, nei ûndersiken yn it MCL, yn it Martinisikehûs yn Grins. Ik soe der 11 dagen bliuwe, doe mocht ik wer nei hûs.

It foel net ta, thús, en noch net. Ik moat bewust sykhelje, oars wurd ik wer benaud. As de sinne in bytsje skynt kuierje ik wat oer it plein hinne en  wer. Ik lês wat, breidzje ris in toer en doch in spultsje. Mar, wat foar my hiel bysûnder is, soms lis ik op bêd te lizzen, wurch te wêzen, sûnder gedachten. In ADHD-holle stiet noait stil ommers! No wol.

Oare jierren yn desimber skriuw ik de plannen op foar it nije jier, it boek of de boeken dêr’t ik oan wurkje sil, want o, dy holle fol ideeën! Dy moat leech! Dit jier gjin plan mar hoop. Dat it my foar it seisde jier slagje sil myn kondysje en de balâns werom te krijen. Boeken komme yn 2022 op it twadde plan, al sil der yn it foarjier in jeugdboek yn it Nederlânsk útkomme. Dêr moat ik noch mei oan ‘e slach yn jannewaris en dan moat ik skerp wêze. Of sa skerp mooglik. En oars as Pippy – dy’t dat net sein hat -, sis ik: ‘Ik ha it earder dien, dus ik wit dat ik it kin.’

Ik winskje jim moaie krystdagen ta, en alle goeds en sûnens foar 2022. En mochten jim der ferlet fan ha: moedfearren. Want foardatst it witst, kinst se noadich ha.

In nije dei, in nije wei

Soene se der nocht oan ha? Ik wol!

Simmer 2021

Dizze simmer wurdt oars as de foarigen. Dit jier gjin operaasje mear yn it sicht, allinnich fierdergean mei oefenjen en kondysjetrenen. It giet boppe ferwachting! Op fakânsje gean ik net, mar in simmer dy’st foar in grut part trochbringst yn Gaasterlân komt aardich yn ‘e buert.

Foardat ik my yn it sjalet deljou, gean ik earst op besite by in tal skoallen. In pear wike lyn ha ik in lêzing jûn, fia Teams, oan in havoklasse fan de AMS. De learlingen hiene allegearre in fraach betocht, se hiene ‘Wês net bang mar wol foarsichtich’ lêzen, dat harren lesoere wie samar om. Se fûnen it moai en ik ek; de technyk wurke gelokkich en al fernimst troch it skerm minder fan de réaksjes fia it skerm, om my kin it wolris wer.

Op de twadde skoalle wie ik skriuwsterbeppe fan beppesizzer Silke. Har skoalle Eigenwijs woe my ek graach fia Teams yn de klasse talitte, dat ik begjin al aardich betûft te wurden. Beppesizzer fûn it fan te foaren freeslik spannend! (ik ek). De technyk liet it earst ôfwitte, mar de klasse wie sa benijd nei wat Silke har beppe te fertellen hie, dat se dêrnei fol oandacht harken. Silke kaam letter stuiterjend thús om’t se it allegearre prachtich fûn hiene. Boppedat hiene alle bern in eksimplaar fan It ear fan Sven krigen!

In oare beppesizzer, Marije, wurket yn de lêste wiken foar de simmerfakânsje oan it téma ferhalen en dan komt in ferhalebeppe ek wol fan pas. De juf wol my it leafste yn it echt ha mar ik ha noch mar ien prik hân en bin wat foarsichtich. Dêrom sil it plakfine yn it gymlokaal fan de kleuters sadat der ôfstân is. Foar Marije is it in ferrassing, se wit fan neat. Ik lês yn alle gefallen foar út ‘De Bonsterkes’ want it ferhaal oer falle mei de fyts barde foar myn eagen op de camping mei dizze beppesizzer dy’t no yn groep 3 sit. Dan witte de learlingen daliks hoe’t ik soms oan ideeën kom.

Nei de lêste skoalle sil ik oare wike, dat is yn Drachten. Dêr kom ik op in poadium te sitten, foar de ôfstân, en sil ik, yn it ramt fan de Fryske wike, fertelle en foarlêze oer en yn It Ferbeane Boek. De Schrijverscentrale belle my hjirfoar en dat makket it ekstra moai omdat ik sa it leafst nei skoallen ta gean. It regelwurk is foar de Schrijverscentrale en ik jou de lêzing, workshop of wat der mar frege wurdt.

Dêrnei kin ik my deljaan yn myn sjalet en wurkje oan ien fan de boeken dy’t my yn ’e holle sitte. It binne trije! Hooplik rinne se inoar net foar de fuotten, ien foar ien liket my it bêste ta.

Ik winskje jim in noflike simmer ta, út of thús, mei of sûnder sport op tv, mar as it heal kin mei in protte boeken, dan is it altyd goed.

Nei de simmer sil ik it hjir ha oer de berneboekewike, want o, wat soe ik graach op skoallen fertelle oer lêzen en skriuwen. Wa’t wis fan in besite wêze wol, kin no ek al kontakt opnimme mei de Schrijverscentrale.