Sinds twee jaar
Vandaag is het precies twee jaar geleden dat ik ziek werd. Een week later bracht mijn man me naar het ziekenhuis waar ik helemaal werd onderzocht, er werden foto’s e.d. gemaakt en de conclusie was 1) dat ik Covid had en 2) dat het ziekenhuis vol lag, ik werd naar Groningen gebracht. Na twee keer van kamer verhuisd te zijn kwam mijn hoofd wat vol te zitten (ik heb ADHD) en begon ik te schrijven op mijn website over wat ik meemaakte. (Ik ben kinderboekenschrijfster) https://hannekedejong.frl/covid-en-zo-1/ en volgende.
Na 11 dagen mocht ik weer naar huis en dat was geen feest, want zonder zuurstof voelde ik me vreselijk slecht. Terwijl ik wel iets van pijn en vermoeidheid wist, omdat ik fibromyalgie heb. Toch was dit vele malen erger omdat de longen mijn spieren niet van voldoende zuurstof voorzien. Zo stel ik me dat voor tenminste.
Het eerste jaar was ik erg bang om het weer te krijgen. Zes weken nadat ik was thuis gekomen bleek mijn man, die ook Covid had gehad maar heel licht, een hartinfarct te hebben gehad. Hij werd meteen gedotterd en toen hij thuiskwam hebben we afgesproken dat elk zijn/haar revalidatietraject had en dat we ons maar niet teveel met elkaar moesten bemoeien. We kregen 2 x per week huishoudelijke hulp via de wmo en dat was een zegen. Mijn man bleef moe, ik ook, vooral omdat ik ook 2 x per week naar de fysio ging. Ik knapte wel iets op en in de zomer was ik zover dat ik 1 en soms 2 x per dag een kwartiertje aan een boek kon werken. Voor de herfstvakantie kreeg ik het eerste deel af en kon ik beginnen met typen wat ik met de hand had geschreven. Het eerste weekend van november ging mijn man naar Gaasterland, waar mijn schrijfchalet stond, om alles winterklaar te maken. Hij kwam niet meer thuis, kreeg in mijn chalet een hartinfarct. Vanaf het moment dat ik begon te bellen, eerst naar hem en toen naar anderen, wist ik dat het niet goed was, en ik schrok niet van het telefoontje dat ik uit Gaasterland kreeg. Ik belde de kinderen en de uitvaartverzorger om alles in gang te zetten.
De eerste zes weken kon ik alles en voelde niks, ik wist dat ik over alle grenzen ging maar regelde zoveel mogelijk wat toch geregeld moest worden. Toen het kerst was begon ik in te storten en in januari en februari kreeg ik een hardnekkige luchtweginfectie.
Ik rouwde om mijn man, om de hond waar ik niet meer voor kon zorgen en die een andere baas kreeg, en om mijn eigen lijf dat het moeilijk had. Ik bleef schrijven, in ieder geval iedere vijfde van de maand, mijn man overleed op 5 november, en dat heeft me erg geholpen. Ik ben constant moe, heb vaak pijn, ik groei en daar heb ik last van, maar toch lukken er weer dingetjes. Ik heb onze auto weggedaan en ingeruild voor een exemplaar waar ik me prettig in voel, sinds half september heb ik een kitten waar ik veel om kan lachen en tegen praat, maar die af en toe eigenlijk te veel voor me is. Maar zelfs als ik woest op haar word, voel ik dat ik leef en leven wil ik! Sinds kort geef ik om de week een schrijfcursus van twee uren en ook daar geniet ik van.
Het is veel wat ik de afgelopen twee jaar heb meegemaakt maar altijd wist ik me gesteund door eerst man en kinderen en later kinderen en kleinkinderen. We zijn als gezin hechter geworden.
Ik weet dat ik elke dag meer doe dan ik aan kan, gewoon omdat het moet. Mijn kinderen helpen waar ze kunnen maar ze hebben allemaal werk en hun eigen gezin en ik vind het belangrijk dat ze daar voldoende tijd en energie in kunnen steken.
Het huishouden probeer ik zoveel mogelijk aan te passen aan mijn mogelijkheden, ik eet een paar keer per week van een bezorgservice. Als ik in het weekend zelf kook heb ik de keuken soms pas opgeruimd als ik naar bed ga, maar ik vind koken leuk en ik kook lekkerder.
Ik hoop dat ik in het nieuwe jaar weer eens in kwartiertjes kan schrijven, maar dan moet er eerst rust in mijn hoofd komen. Nu is er nog altijd onrust tot ik alles heb zoals ik het graag zou willen. Het denken gaat ook zo traaaag! Ik denk niet dat ik weer beter zal worden en daar leg ik me bij neer (meestal), zolang ik af en toe maar eens onder de mensen kan komen, ook al volgen er dan een paar dagen van ‘nagenieten’.
Ik ben 71, en ik besef terdege dat ik tenminste een leven heb gehad zonder Covid, al heb ik er zelfs met Covid geen genoeg van. Er is nog zo veel om voor te leven.
Ik wens iedereen die veel jonger is en long Covid heeft veel sterkte toe.
