Covid en zo 1
Wie me wat langer volgt, weet het wel: ik heb een kwetsbaar lijf. Dat is niet leuk, want willen is bij mij het liefst kunnen, maar dat is het vaak niet. Vaker een tandje minder dan meer. Voor mij geen discussie, het beter willen weten dan wetenschappers die niet in naam van een wereldorde of ter zelfpromotie de wetenschap willen dienen (!) dat is voor mij de beste weg. Ook al omdat, als je zo principieel vertrouwt op jouw wetenschap of jouw god, je je bij besmetting niet zou moeten laten opnemen, want hoe zit het dan met het vertrouwen?
Inderdaad, dit is geen blij stukje over een boek op komst, maar over ziek zijn. Ergens op 17 november liet ik me testen en het resultaat kwam niet onverwacht, ik was positief. Mijn contacten beperkten zich tot de sportschool en een masseur, die hun best deden mij weer in vorm te krijgen na de renovatie van de afgelopen jaren. Het was spannend om af te wachten wat het, vaak onbetrouwbare, lijf deed. Na bijna een week kreeg ik pufjes, twee dagen later ging het snel slechter en de huisarts stuurde me meteen door naar het ziekenhuis in Leeuwarden. Manlief, inmiddels ook positief, zette me af en vertrok weer. Ik kwam in de onderzoeksmolen en aan het begin van de avond bleek Fryslân ‘vol’ en bracht een ambulance me naar het Martiniziekenhuis in Groningen. Daar werden veel onderzoeken opnieuw gedaan, of andere, daar wil ik af zijn; artsen en verpleegkundigen luisterden, prikten, en deden alles om er zo snel mogelijk achter te komen hoe het met mij gesteld was. Niet geweldig.
Mijn eerste plekje was op een kamer alleen, en o, wat was ik daar blij mee! Ik kreeg een slangetje in de neus dat met windkracht acht verse, warme zuurstof in mijn neus blies. Ik kreeg medicatie en eigenlijk weet ik er niet meer zoveel van, want pas ’s nachts om twaalf uur mocht ik bijkomen en min of meer gaan slapen. Binnen de familie werd een transportlijntje opgezet: oudste zoon werkt hier om de hoek aan de ringweg en hij bracht maandagochtend nieuwe aanvoer kleding, mijn eigen medicatie en wat ik verder had gevraagd. De eerste was nam hij mee terug. Een paar dagen later ontving ik nog een tas, die dochter bij heit had opgehaald.
Inmiddels was mijn mooie plekje vergeven aan iemand die het harder nodig had; ik kwam op een (4-persoons) kamer bij een mevrouw die een paar dagen ic achter de rug had. Grotere tegenstellingen konden er niet zijn, ze kwam van de Biblebelt, geen vaccinaties, maar ze prees wel de goede zorg in Nederland. Ik was nog te zwak om daarover te discussiëren, wij knikten en glimlachten naar elkaar. Zo ontstond toch een band, vooral een paar uur voordat ze zou vertrekken.
