Op de drempel
Iedere keer als het eind december is schrijf ik een stukje over het afgelopen jaar en wens ik jullie alle goeds voor wat komt. Vorig jaar wenste ik jullie, indien nodig, moedfearren toe. Moed om veranderingen onder ogen te zien en ermee om te gaan, ook al had je daar niet om gevraagd. Ik had gelukkig geen idee welke veranderingen het jaar voor mij in petto had!
Het begon met het doorvoeren van de laatste verbeteringen aan het nieuwe boek dat in april zou verschijnen: ‘Wat het hele dorp wist’, uitgegeven bij Noordboek, de Nederlandse tak van Bornmeer. Het werd opgemerkt en meerdere malen zeer positief besproken. Susanne Diependaal, uitgeefster bij o.a. Van Goor, schreef er onlangs op twitter dit over. Fijn!
Covid, waar ik in 2021 zo ziek van was, liet diepe sporen achter. Net als veel anderen was ik zo’n ‘geluksvogel’ met long Covid en helaas is dat nog steeds het geval. Met fysio, geduld en rust ging het heel langzaam wat beter, de hersenmist trok op en ik durfde weer te denken aan een volgend boek. Denktijd had ik genoeg omdat ik afgelopen zomer twee staaroperaties onderging. De eerste was geen probleem, bij de tweede duurde het lang voordat ik weer wat helder zag. Eigenlijk is dat nog steeds niet het geval en dat zal wel zo blijven want aan ouderdom valt weinig te doen. Toch is het een verbetering: van -14 naar -2 ½ scheelt veel al is het vervelend om met één oog steeds achter elke letter een schaduw te zien.
Nadat ik het eerste deel van het boek in aanbouw had bedacht kon ik schrijven. Johan, mijn man, kocht een heel lichte vulpen voor me die prettig in de hand lag en daarmee schreef ik iedere dag een kwartiertje en als ik me goed voelde zelfs twee. Hij was benieuwd waar ik mee bezig was, wilde het graag lezen maar daarvoor moest ik het eerst getypt hebben. Dat moet nog steeds. Want op een mooie novemberdag, toen hij mijn schrijfchalet in Gaasterland winterklaar wilde maken, kwam hij niet meer thuis en werd hij dood aangetroffen door de plaatselijke politieagent die een kijkje kwam nemen na een telefoontje van de campingeigenaar. Het waren nare, zware dagen.
Inmiddels is het 8 weken later en is er veel gebeurd. Met hulp van kinderen, kleinkinderen, buren en kennissen ben ik bezig mijn nieuwe leven vorm te geven, zo, dat ik ondanks lichamelijke beperkingen zo onafhankelijk mogelijk ben. Het grootste probleem was Luca, ik had/heb niet de energie om hem drie keer per dag uit te laten. Zoals het spreekwoord zegt gaat er soms een deur dicht én een raam open en zo maakte ik via de website hondjeuitlaten punt nl kennis met een vrouw die dol op honden is maar in verband met werk er geen kan hebben. Ze liet Luca af en toe ’s middags uit en meestal ’s avonds. Dat niet alleen, ze bleef vaak even hangen, we leerden elkaar beter kennen, het klikte en ze is nu meer dan een hondenuitlaatvrijwilligster. We lachen veel en huilen soms, zij heeft ook haar redenen om te huilen, en van haar leer ik een moeilijk onderdeel van mijn situatie: het vragen om hulp.
Dit is mijn leven nu, met veel downs en soms ups en met één vast voornemen: mijn leven zo inrichten dat er weer ruimte komt om te schrijven. Straks als het voorjaar wordt ga ik weer, samen met Luca, naar mijn schrijfchalet om aan het boek te werken. Mijn leven is anders dan het was, ik zal Johan missen en misschien wel steeds meer. Toch wil ik genieten van kinderen en kleinkinderen, wil ik veel lezen en kan ik er hopelijk af en toe weer op uitgaan.
Ik wens jullie een jaar met gezondheid, met dingen doen waar je plezier in hebt en waarin je vreugde kunt beleven aan de mensen die je lief zijn. Het leven is maar kort.
