De Schoolschrijver: it giet oan!
Deze week was het zover: de start van De Schoolschrijver. Overal in het land werden ze verwelkomd en dus ook in Fryslân. Voor mij begon het maandag de 25ste januari. Om een uur of halfelf werd ik verwacht in Deinum. Daar zouden de leerlingen mij van de trein halen. Maar voordat het zover was!
De leerkrachten van Deinum hadden bedacht dat ik wel in een boekenrok kon komen. Met een hoed erbij zou dat vast bijzonder feestelijk zijn. Ik kreeg een grabbelrok mee, geschikt voor kleine pakjes en daar pasten ongetwijfeld boeken in. Thuis heb ik heel wat boeken gepast, maar er waren maar een paar smal genoeg. Dus ging ik met een tornmesje en naald en draad aan de slag. Ik vroeg een naaister in de buurt om de hoed om te toveren tot iets met een voile en haalde een cape van de zolder. Daarop zouden covers, klein geprint, van mijn boeken opgeplakt worden.
In mijn nieuwe bedrijfskledij wachtte ik op de trein naar Deinum, twee stations verderop. Voordat ik in kon stappen waaiden de eerste covers van de cape. Mijn man vroeg bij de notaris aan de overkant van de straat of ze toevallig lijm hadden maar ze hadden alleen nietjes. In de trein was een vrouw zo behulpzaam om de omslagen er met opgerolde stickertjes weer op te plakken. Verder werd ik onderweg niet tegengehouden door een conducteur die dacht dat ik misschien een bomboekenrok droeg. De reis, twee stations verderop, verliep vlot.
De conducteur werd pas wakker in Deinum. Daar stond een groot deel van de leerlingen van Twaspan me op te wachten. Twee man van Omrop Fryslân filmden het hele gebeuren, zoals later, in een compilatie, was te zien op hun site. Zie hier.
De leerkrachten en kinderen zetten me op een feestelijke stoel met een ladder eronder en in deze ‘draagstoel’ werd ik het dorp binnen gedragen. In school stonden de stoeltjes voor de kinderen al klaar. Toen iedereen zat, was het tijd om te zien of de echte schrijfster wel achter de voile zat. En ja, ik was het echt! Ik vertelde wat we gingen doen de komende weken en las het begin van een verhaal voor dat ik aan het schrijven ben. Alle kinderen luisterden ‘mei sân pear earen’ en wilden meteen aan het werk voor de prijsvraag die achter het verhaal verscholen zat.
Als ik had gedacht dat de combinatie van boekenrok, cape en zwarte hoed angstaanjagend zou zijn, had ik het mis; toen alles was afgelopen stormden een paar kleuters op me af om mij en mijn rok te omarmen. Lief!
Woensdag de 27ste januari kreeg ik alweer een warm welkom. Ditmaal in Minnertsga op De Wizebeam. De fiets van de juf stond klaar in school want buiten ging de wind hevig te keer. Met de fiets aan de hand wandelde ik naar het kleuterlokaal, waar de kinderen al klaar zaten. Met een fietsbellenlied van de onderbouw, een zelf geknutselde brievenbus, een collage, een zelfbedacht tegeltje en een diepte-interview door de leerlingen van groep 7 en 8 werd het een prachtig feest. Behalve leerkrachten en kinderen waren ook ouders aanwezig. Mooi zo, ze hebben een belangrijke rol!
Na het programma in het kleuterlokaal verhuisden we naar de hal, waar moeders een prachtig hoekje voor me hadden gemaakt. De wethouder van Onderwijs knipte het lint door om het knusse Schrijvershonk te openen, dat later nog verder werd aangekleed met de attributen die de leerlingen hadden gemaakt. Omdat het al behoorlijk lang had geduurd, gingen de kinderen van de onderbouw terug naar hun lokaal, de midden- en bovenbouwkinderen kwamen naar een ander lokaal waar ik het verhaal voorlas. En ook al was het intussen pauze, ze wilden meteen aan de slag met de prijsvraag.
‘Ik weet twee antwoorden, Hanneke,’ zei een jongen uit groep 8. ‘Dat is prachtig, maar toch wil ik graag één antwoord hebben. Misschien moet je er eerst een nachtje over slapen,’ zei ik. ‘Een schrijver moet soms ook zinnen schrappen omdat een andere beter is.’
We zijn los en begonnen meteen met een moeilijk onderdeel: darlings killen. Dat kunnen ze niet snel goeg leren.
