Anderhalf jaar later
Vandaag is het vijf mei. Vandaag ben ik anderhalf jaar weduwe. Op verschillende terreinen is er veel gebeurd en zal ik vermoedelijk ook de komende tijd weinig rust kennen. Dat is niet erg, omdat ik de dingen goed wil doen.
De dag nadat Johan was overleden, wat aanvankelijk voelde als was ik in de steek gelaten, realiseerde ik me dat het aan mij is hoe ik het laatste stuk(je) leven dat me rest in ga vullen. Geraniums kopen en daarachter gaan zitten? Nee, niks voor mij. Liever richt ik mijn leven zo in dat ik dingen kan doen die ik graag doe en met mensen die ik graag om me heen heb.
Wat ik vergat, al neem ik dat mezelf niet kwalijk (ik vergat veel in die tijd), was dat ik voornamelijk dacht aan wat ik zou willen, maar totaal geen rekening hield met wat ik zou kunnen. Want al wilde ik long Covid graag vergeten, deze ziekte vergat mij niet! En dat brak me in de loop van de tijd op. Erg vrolijk werd ik er niet van. Ik moest (en moet) veel liggen en het maakte niet uit of het onder protest was of omdat ik er de noodzaak van in zag; het moest. Want wat als ik het niet deed/doe? Dan gaan er spiertjes in mijn gezicht trillen, zoals je dat soms met een ooglid kunt hebben. Maar dan alle, van je wangen, je voorhoofd, je oogleden terwijl ook je neus klopt. Als ik ook die signalen negeer slaat mijn hart op hol en in de keel en geloof me, dan wil je wel liggen om te rusten! In mijn achterhoofd heb ik dan ook nog mijn kinderen en kleinkinderen zitten die al zo plotseling hun heit/pake verloren, ik wil ze dit niet aandoen. Voor zover ik daar iets over te zeggen heb.
Nadenken over de feiten. De eerste verdieping is voor 2/3 klaar. Mijn slaapkamer ligt nu vol met verfspullen en dingen die uit de twee kleine kamers kwamen. Die ga ik inrichten als alles geschilderd is en van nieuw novilon voorzien; de speelkamer met behulp van de kleinkinderen, en dan zie ik wel wat weg kan en wat blijft. Als dat klaar is kan ik echt boven gaan slapen, op mijn nieuwe bed met nieuwe matras en alles, waar ik me ontzettend op ve
rheug. Het zal in ieder geval goed zijn voor mijn rug! Die rug had het altijd erg moeilijk als ik was uit de wasmachine haalde en in de droogtrommel stopt; dat moest anders kunnen, zag ik ergens. Afgelopen week is het aangepast met een waskast en, doe eens gek, een nieuwe droogtrommel omdat de oude energielabel Z al voorbij was. Het staat netjes en ik neem aan dat witgoed op hoogte ook goed is voor mijn rug. Wel is er in de rest van wat eens garage was minder ruimte gekomen zodat ook daar iemand een keuze moet gaan maken. Vermoedelijk Lykele, de oudste zoon, die kan dat.
In de tijd dat ik wat in de war raakte van alle gedachten in verband met de herinrichting van mijn leven, las ik dit stuk in de Leeuwarder Courant. Het heeft me echt verder geholpen in mijn denkproces.
Regel uw toekomst; en daar werk ik aan. Omdat ik nu nog kiezen kan, omdat ik wil voorkomen dat mijn kinderen moeilijke keuzes moeten maken, voor zover ik dat kan voorkomen, en omdat ik hoop dat me dat rust zal geven om nog te leven zonder bang te hoeven zijn voor de toekomst.
Dus ben ik nu vooral praktisch bezig. Na de waskast overweeg ik een traplift, win informatie in over appartementen, gewoon of voor senioren waar je tot de laatste snik/lach kunt blijven en waar de kinderen dichterbij wonen. Vermoedelijk had ik dit alles niet gedaan als long Covid me niet was overkomen. Hierdoor merk ik dat ik steeds vaker alleen thuis zit, met steeds meer pijn waardoor autorijden niet vertrouwd is, met een langzame achteruitgang, vermoedelijk ook omdat ik steeds wat te veel doe. Omdat vragen moeilijk is en omdat ik me zo lui voel als ik in mijn ogen niks doe. Terwijl ik weet dat ik in gedachten met drie boeken bezig ben en aan een daarvan schrijf. Soms maar een paar zinnetjes per dag; dat maakt niet uit. Mijn 30ste boek komt er wel. Hoe? Dat is voor mij net zo’n verrassing als voor de belangstellende lezer.
Tot slot nog wat lichtpuntjes. Foekje ontwikkelt zich tot een ware draak als ze niet naar buiten mag, dan gooit ze haar fonteintje om, of ze bijt en krabt. Wel doet ze het heel leuk als puzzelpoes (in 100 stukjes) voor Fardau, de jongste kleindochter. En na ruim 125 dagen Engelse les met Duolingo dacht ik: probeer het gewoon eens, een Engels boek lezen. Tot mijn verbazing las ik vrij gemakkelijk de eerste bladzijden van ‘On the come up’ (“Niet te stoppen”) van Angie Thomas. Hardop lees ik mezelf voor en af en toe klinkt het ook nog als echt Engels. Wat een genot!
