Blogberichten
Taalfeestje tijdens ouderavond
Woensdag 15 april was het ouderavond op ‘mijn’ Schoolschrijversschool De Reinbôge in Twijzelerheide. Een inloopavond voor ouders en hun kinderen. De kinderen konden hun ouders langs de lokalen loodsen waar het overal een drukte van belang was. In het kader van de ‘Ontdekkingsreis’, het onderwerp waaraan de leerlingen van groep 5, 6 en 7 werken tijdens het schoolschrijversuur, ontdekten de heiten en de memmen reizen door de jungle, in dierenland, in sprookjesland, konden ze een stripavontuur beleven (en nog veel meer!) en was er tot slot een concert van pas begonnen cornetspelers.
De bieb was mijn terrein. Hier werden de ouders aan het werk gezet. Ze konden kiezen uit twee opdrachten. Voor de ene moesten ze een mooi, spannend of bijzonder woord zoeken uit een van de vele boeken die op de tafels lagen. Dat woord schreven ze in een wolk en langs het randje maakten ze er zelf een zin mee. Voor de tweede opdracht ging het nog meer om hun eigen creativiteit. Met drie woorden, waarvoor aanwijzigingen waren gegeven, maakten ze een gedicht van 4 à 5 regels. Ook dit kwam weer in een wolk te staan. Tot slot knipten ze de wolken uit en hingen die op lijntjes door de bieb. Je mag wel zeggen dat we aan het eind van de avond in de wolken waren!
De ontdekking over hun eigen creativiteit bracht menig ouder in dezelfde extase als hun kinderen. Taal is een feestje! En natuurlijk ook zo leuk: het kan in alle talen!
Wat ik van mijn vader niet wist
Vandaag is het 70 jaar geleden dat de bevrijding van Fryslân begon. Dat was in Mildam; ik wist het niet, maar we waren op de koffie bij zwager die daar woont. De vlaggen: de Canadese, de Friese, de Mildamse en de Nederlandse wapperden aan de huizen en bij het kerkje.
Ik had nooit zo’n fascinatie met de oorlog. Als we in mijn kindertijd door de Gaasterlandse bossen fietsten, kon mijn vader atijd wel spannend vertellen over zijn onderduiktijd. We wisten precies waar hij had gezeten, in een gat in de grond, ergens aan de rand van het bos halverwege een heuveltje. Dat hij een keer bijna door de Duitsers was opgepakt: een gezonde jongeman op een fiets met goede banden. Dat kon niet kloppen! Hoe hij aan het eind van de oorlog mijn moeder leerde kennen die vanuit Amsterdam op het distributiekantoor in Balk achter het loket kwam zitten.
Vandaag kreeg ik een mapje met oorlogsdocumenten van mijn vader overhandigd met daarin zijn persoonsbewijs, een vals persoonsbewijs, een handjevol distributiebonnen en een aantal documenten waarin mijn vader zich moest melden om in Duitsland te komen werken. Hij werd begin 1944 in Bremen verwacht. In Heerenveen was een ambtenaar die zich, aan de papieren te zien, hier zeer geregeld mee bezighield. Ik wist niet van het bestaan ervan, laat staan van het kleine, dunne envelopje met bijgaand briefje.
Laat de linker hand niet weten wat de rechter doet, zo was mijn vader.
Het wonder van De Schoolschrijver
Een Schoolschrijver die, op rouw- en Sinterklaasgedichten na, nooit een gedicht schrijft, maar dat wel van de kinderen vraagt, dat is je begeven op glad ijs. (Daar was ik ook nooit een held…) De kinderen malen er niet om, ze laten zich meenemen naar de wei. Het is mooi weer en ze gaan languit liggen om naar de wolken te kijken. Daar zien ze eerst voertuigen en dieren in en later drijven er woorden voorbij. Dan is het hek van de dam. Gedichten, in het Frysk en Nederlands, stromen uit hun pennen en potloden. En De Schoolschrijver staat erbij en verwondert zich.
En ten slotte…
Op 1 april, de eerste dag van mijn pensionada-jaren, was de finale van mijn afscheid van OSG Piter Jelles. Met de collega’s waar ik het meest mee optrok gingen we heerlijk eten. Klein restaurant, prettige bediening, zachte muziek, ‘noflike stuollen’ en vooral verrukkelijke gerechten. Voor de grande finale, een dessert met heel veel toetjes, kreeg ik een cadeau van mijn collega’s. En wat voor één! Een prachtige Parker vulpen met inscriptie. En laat mijn plan nu net zijn het volgende boek met de hand te schrijven! Want met de hand schrijf ik anders, zorgvuldiger, dan met de computer.
Maar eerst bijkomen en nagenieten. Een ding is zeker: ik ben op een goed moment gestopt. De agenda vult zich nu al met andere zaken. Spannend en leuk!
De laatste dag op mijn werk
De laatste dag op mijn werk. En zeker niet de slechtste! Bij binnenkomst zag ik mensen snel wegflitsen met… ??? Niet voor mij, ik zou gewoon aan het eind van de ochtend een rondje servicebureau doen, handen geven, ôffûstkje. Dus doorgelopen naar de tweede etage. Daar wuifden de ballonnen me al tegemoet. Slingers in het kantoor, nog meer ballonnen. Aan de lamellen, dicht i.v.m. het licht van buiten, waren de covers van een aantal van mijn boeken gehangen. Een glunderende collega wachtte me op.
Er kwam nog meer: koffie met gebak samen met alle aanwezige collega’s, lieve woorden, bloemen met lieve kaartjes, knuffels en een prachtige, groot uitgevoerde foto die ik pas kan laten zien als hij zijn plekje heeft gevonden, aan de muur van het aanstaande chalet. Nu zit de jonge kiekendief nog in folie verpakt. Een kaartje met: Met jouw plannen, oa De Schoolschrijver, ben je een inspiratie voor je collega’s. *bloossss*
Natuurlijk beging ik nog een flinke stommiteit vlak voordat ik de computer afsloot. Het belangrijkste document voor mijn opvolgster opgeruimd. Onvindbaar. Daar moest de ict nog even aan te pas komen. Geheel in stijl afgesloten, dat wel.
Nagewuifd door mijn naaste collega’s reden mijn man en ik weg. Op naar de Koperen Tún om samen deze jaren met een feestelijke lunch af te sluiten.
Het was een dag.
