Blogberichten
En ten slotte…
Op 1 april, de eerste dag van mijn pensionada-jaren, was de finale van mijn afscheid van OSG Piter Jelles. Met de collega’s waar ik het meest mee optrok gingen we heerlijk eten. Klein restaurant, prettige bediening, zachte muziek, ‘noflike stuollen’ en vooral verrukkelijke gerechten. Voor de grande finale, een dessert met heel veel toetjes, kreeg ik een cadeau van mijn collega’s. En wat voor één! Een prachtige Parker vulpen met inscriptie. En laat mijn plan nu net zijn het volgende boek met de hand te schrijven! Want met de hand schrijf ik anders, zorgvuldiger, dan met de computer.
Maar eerst bijkomen en nagenieten. Een ding is zeker: ik ben op een goed moment gestopt. De agenda vult zich nu al met andere zaken. Spannend en leuk!
De laatste dag op mijn werk
De laatste dag op mijn werk. En zeker niet de slechtste! Bij binnenkomst zag ik mensen snel wegflitsen met… ??? Niet voor mij, ik zou gewoon aan het eind van de ochtend een rondje servicebureau doen, handen geven, ôffûstkje. Dus doorgelopen naar de tweede etage. Daar wuifden de ballonnen me al tegemoet. Slingers in het kantoor, nog meer ballonnen. Aan de lamellen, dicht i.v.m. het licht van buiten, waren de covers van een aantal van mijn boeken gehangen. Een glunderende collega wachtte me op.
Er kwam nog meer: koffie met gebak samen met alle aanwezige collega’s, lieve woorden, bloemen met lieve kaartjes, knuffels en een prachtige, groot uitgevoerde foto die ik pas kan laten zien als hij zijn plekje heeft gevonden, aan de muur van het aanstaande chalet. Nu zit de jonge kiekendief nog in folie verpakt. Een kaartje met: Met jouw plannen, oa De Schoolschrijver, ben je een inspiratie voor je collega’s. *bloossss*
Natuurlijk beging ik nog een flinke stommiteit vlak voordat ik de computer afsloot. Het belangrijkste document voor mijn opvolgster opgeruimd. Onvindbaar. Daar moest de ict nog even aan te pas komen. Geheel in stijl afgesloten, dat wel.
Nagewuifd door mijn naaste collega’s reden mijn man en ik weg. Op naar de Koperen Tún om samen deze jaren met een feestelijke lunch af te sluiten.
Het was een dag.
De laatste week!
De laatste week is aangebroken. Nog één keer omkijken.
Na lange maanden bleek mijn ziekte een naam te hebben: fibromyalgie. Het voelde alsof ik definitief was uitgerangeerd. Lesgeven ging niet meer, nooit meer, dacht ik. Thuis zitten beviel me niet en toen er iemand werd gevraagd om voor het personeelsblad van Piter Jelles, de nieuwe scholengemeenschap die was ontstaan na de laatste fusie, te schrijven, meldde ik me aan. Als ik niet meer kon lesgeven, dan kon ik er in ieder geval over schrijven. Toen ik op de afdeling Communicatie uren kon krijgen als medewerkster volgde ik een cursus PR & Communicatie. Mijn schooltas verdween, na twee jaar, definitief naar de zolder.
Tegelijk trok het schrijven van kinder- en jeugdboeken steeds meer. Het hinken op twee gedachtes werd af en toe strompelen. Zeker toen bij een ongelukkige val mijn hoofd een dusdanige tik kreeg, dat ik een groot deel van mijn woordenschat en mijn ceativiteit verloor. Ik kon niet uit de woorden komen, begreep niet meer wat ik moest doen o.a. met autorijden en er was geen dag zonder hoofdpijn. De pijn en het verdriet om alles wat ik niet meer kon, was groot.
Toch bleek ook dit een voordeel op te leveren: ik ontdekte de social media. Daarmee ging een wereld voor me open. Er waren lotgenoten van wie ik veel opstak. Ik leerde collega-schrijvers kennen en uiteindelijk kreeg ik er echte vriendinnen door. Geweldig!
Na twee jaar dokteren bleek het euvel een whiplash te zijn. Ik kreeg therapie, mijn woorden kwamen terug, mijn creativiteit ook en ik kon weer aan het werk. Mijn man bracht en haalde me trouw. Na het hoofd was mijn lijf aan de beurt om te trainen. Ik schreef weer, met veel vallen en opstaan. Mijn oude niveau kreeg ik niet terug maar wel de vechtlust om het te accepteren en verder te gaan met wat ik wel kon.
Op een dag ging de telefoon: de directeur van De Schoolschrijver. Ze hoefde me niet uit te leggen wat dat voor stichting was, dat wist ik al lang via twitter! Het had me echt iets voor Fryslân geleken. Nu vroeg zij me of ik mee wilde doen. In mijn eigen provincie! Tweetalig! Natuurlijk wilde ik dat!
Na de eerste bijeenkomst nam ik het besluit met flexpensioen te gaan en me volledig op het schrijven en De Schoolschrijver te richten. Eindelijk was er iets dat me niet alleen energie kostte maar waarvan ik het ook kreeg. Sinds twee maanden ben ik nu actief als schoolschrijver. Wat ik nooit had verwacht, is wel gebeurd: ik sta weer voor de klas. En het is super en fantastisch!
Nog één week ga ik naar mijn werk op OSG Piter Jelles. Terwijl leeftijdsgenoten zich opmaken voor vrijwilligerswerk, wandelen, fietsen en op de kleinkinderen passen, begin ik aan een nieuwe ronde. Voor mij geen levensherfst maar een Indian Summer.
Alle bagage die ik in de veertig jaar hiervoor heb opgedaan, kan ik nu gebruiken. Ik voel me een levende kringloopwinkel: doorgeven wat ik zelf ooit leerde. Ik ben een blij mens.
De laatste maand met een vaste baan
Week 1
Twintig was ik en net geslaagd voor de pedagogische akademie. Mijn eerste baan vond ik in Beusichem, een snoezig dorpje in de Betuwe. Ik voelde me als de hoofdpersoon van De Toverlantaarn van Clare Lennart. Het kon niet misgaan in zo’n romantische omgeving. Ik kwam te wonen in een bejaardenhuisje en werkte op de Willem Alexanderschool, de enige school in het dorp. Destijds had de school twee locaties: een oud deel met onderbouw en het nieuwe gebouw aan de andere kant van het dorp. De juffen bevolkten het oude deel, de meesters het nieuwe. Het lesgeven vond ik prachtig maar het contact met de collega’s viel me tegen. Kleuterjuf Elly vormde de positieve uitzondering. Weg romantiek.
De reden van mijn keuze was het feit dat het dorp vlakbij Utrecht lag en daar wilde ik zijn, op de Akademie voor expressie door Woord en Gebaar. Ik volgde er een oriëntatiecursus, genoot van de opdrachten maar voelde me er niet op mijn plaats. Te nuchter, te Fries, te dorps. Mooi hoor, die expressie, maar dan liever als hobby.
Ik solliciteerde na ruim een halfjaar en het was meteen raak. De volgende zomervakantie verruilde ik de Betuwe voor Grou, in het midden van Fryslân, en een geweldige tijd brak aan op de Hjerre Gjerristsskoalle. Fijne collega’s, die de twee nieuwe jufjes – twee juffen De Jong – o zo plaagden, maar altijd in een prettige sfeer. Toneel nam weer een grote plaats in mijn leven in met St. Pitersprookjes en een openluchtspel. Ik leerde tweetalig lesgeven, veel mensen kennen, ik ontdekte dat ik muziek voor de liedjes van het St. Pitersprookje kon schrijven en, nadat ik was bevallen van de oudste zoon en mijn baan had opgezegd, dat ik zelfs een sprookje kon schrijven. Het waren geweldige jaren waarvan ik niets had willen missen. Zeven jaar ervaring in het lager onderwijs rijker. Op de foto een klas vol Grouster lieverdjes.
Mijn kleine Maya-kalender
Eind december 2012 zou de wereld drastische veranderingen ondergaan, aldus de Maya-kalender. Sommigen zouden overleven, anderen niet. Maar alles bleef zoals het was.
In november vorig jaar voorzag ik mijn eigen kleine Maya-kalender met veel beginnen en als gevolg daarvan de nodige afsluitingen of eindes. Voor me lag een jaar waarin ik zou beginnen als Schoolschrijver, waarin ik met vroegpensioen zou gaan en dus afscheid zou nemen van mijn werk om me volledig te richten op schrijven.
Toen al wist ik dat mijn zus erg ziek was; ze had kanker en het ging hard slechter met haar. Terwijl mij een spannende, nieuwe tijd wachtte, was haar eindpunt bekend.
Dinsdag 3 februari was mijn eerste lesdag in Twijzelerheide als Schoolschrijver. Een intensieve dag vol nieuwe indrukken. De kinderen hadden veel vragen, waren nieuwsgierig en enthousiast. Geweldig om te doen. Na afloop bleef ik niet om nog even na te praten met de leerkrachten, zoals afgesproken. Ik voelde een grote drang meteen naar huis te gaan. Eenmaal buiten ging de telefoon: mijn zwager. Mijn zus was tijdens mijn laatste lesuur overleden.
Ik realiseerde me toen ik naar Heerenveen reed, om definitief afscheid van haar te nemen, dat ik de enige overgeblevene van ons vroegere gezin was. Het voelde onwerkelijk.
Afgelopen dinsdag is mijn zus begraven. Ik mocht ook wat zeggen en had een tekst voorbereid over familiebanden. Meestal binden ze, maar ze kunnen, ook of misschien juist in liefhebbende gezinnen, knellen. Als afsluiting las ik het gedicht voor dat Erna Sassen, collega-schoolschrijver, in haar roman Kom NIET dichterbij had geschreven. Toepasselijk, een beetje schrijnend en prachtig.
Vandaag besprak ik mijn aanstaande afscheid van mijn werk. En met dit stukje open ik officieel mijn vernieuwde website. Hier is ruimte voor stukjes over alles wat ik meemaak. De ene keer in het Nederlands en andere keren in mijn memmetaal. Ik houd jullie hier op de hoogte!
