Op de drempel van 2017/2018
Het was een bijzonder jaar, 2017. Het had alles: van verwelkomen en nieuwe eigenschappen van mezelf ontdekken tot loslaten.
Ik mocht drie boeken van mezelf verwelkomen. ‘Wês net bang, (mar wol foarsichtich)’ lag eind december 2016 al in de winkel, de officiële presentatie, met veel aandacht van pers en Omrop Fryslân, was aan het begin van 2017. Eregaste was Lilan, die de avond ervoor al bij ons was gekomen zodat we mooi op tijd in Heerenveen, waar de presentatie plaats vond, konden zijn. Zie bericht1. Tussen de bedrijven door zat ze met haar moeder te appen en toen alles voorbij was, tijdens de lunch, vertelde Lilan dat haar ouders ook naar Nederland zouden komen.
En dat was verwelkomen in superlatieven: de hereniging! Van Lilan en haar beide broers met hun vader en moeder. Wij mochten erbij zijn en ik kan er nog kippenvel van krijgen. Hier bericht 2
Het gewone leven ging intussen verder; ik had twee scholen waar ik als Schoolschrijver met veel plezier de kinderen meenam naar onbekende oorden, waar je geen fouten kon maken maar wel beter kon worden, met lezen, schrijven en andere taalrelevante onderwerpen. Een feest!
Na dat feest, het was bijna zomer, werd alles in orde gemaakt voor mijn eerste operatie ooit: ik kwam in aanmerking, meer dan!, voor een nieuwe heup. Terwijl ik op de operatie wachtte, vond ik het tijd worden de laatste dozen met spullen van mijn ouders op te ruimen. Ik ben erg slecht in weggooien, loslaten, maar het moest, vond ik zelf.
Ik ontdekte veel over de achtergrond van mijn vader en er waren nogal wat foto’s en papieren die ik niet weg kon doen. Gelukkig kon ik er anderen blij mee maken: De Beuk, de lagere/basisschool in St. Nyk waar mijn vader zo lang hoofd van was kreeg foto’s van optochten en toneelstukjes, naar het archief van Gaasterland bracht ik een doos met foto’s en papieren over Oudemirdum, de oorlogen en meer. Wat waren ze er blij mee!
Tot slot nog wat familiedingetjes die naar de kleinkinderen gingen. Loslaten viel niet mee; terwijl ik in de oude foto’s dook, en wat ik verder tegenkwam, miste ik mijn ouders en zus meer dan in alle jaren ervoor. Het gevoel alleen te zijn, dat ik geen nest meer heb waaruit ik kom, ook al heb ik een man, kinderen en kleinkinderen, viel niet mee. Ik heb geen nest meer maar ben er, samen met mijn man, één, het nest van mijn kinderen en ‘neiteam’. Dat is (als je geluk hebt) gewoon het leven.
Dan de operatie: die viel mee! Grappend de ok in en giechelend er weer uit, dat had ik niet verwacht. Ook de eerste 6 tot 8 weken viel ik mezelf ontzettend mee! Ik deed mijn oefeningen, nam rust en oefende, ik las me suf en breide af en toe, en keek naar zonnige vakantiefoto’s van iedereen die wel weg kon gaan.
Na die weken ging het herstel langzamer en was mijn geduld op. Om mezelf op te peppen reserveerde ik daarom vast een vakantie naar La Palma, binnenkort, als goedmaker voor de gemiste vakantie en als voorpret voor de volgende zomer die ik ga missen. Want in zomer 2018 wordt eerst mijn man geopereerd aan twee hernia’s en daarna krijg ik weer een nieuwe heup. Gelukkig zijn dan de heupen vernieuwd en kan ik hopelijk jaren vooruit.
Aan het eind van het jaar bezochten we Lilan en haar familie en we zagen hoe ze hun best doen zich thuis te voelen in Nederland. Ze leren de taal, de vader doet vrijwilligerswerk, de kinderen willen studeren en hogerop komen en de moeder die het Nederlands heel snel oppikt, wil dat haar gezin gelukkig is.
‘Gelukkig zijn’ willen we allemaal en meestal komt het je niet aanvliegen. Dus wijs niet naar een ander wat die verkeerd doet, maar kijk hoe jij jezelf en de mensen om je heen een beetje gelukkiger kunt maken. Soms lukt dat, soms niet. Mijn tante Harmke zei dan: ‘Pikerje net, it komt dochs oars.’ En sa is ‘t.
Samen met dochter Margryt eindigden we heel gezellig met een high tea, die ze had gewonnen. Voor iedereen een feestelijk uiteinde en op naar een goed 2018!
Tsjoch, sûnens en proost!
