Oktober
Op de laatste dag van september waren er kijkers geweest om het huis te bezichtigen; het zouden zeven stellen zijn, je zou er zo een sprookje van kunnen schrijven. Ik was die middag bij vriendin Mariana die me, samen met haar katten, afleidde. Want natuurlijk waren mijn gedachten bij mijn huis, waar nu onbekende belangstellenden rondliepen die keken en afwogen of het huis iets voor hen zou zijn. De makelaar had verteld dat het allemaal mensen uit Franeker en omgeving waren en dat verbaasde me, ik had steeds gedacht dat het verkocht zou worden aan mensen uit het westen, ergens buiten Friesland.
Laat op de middag belde hij met de vraag of Foekje naar binnen mocht, hij was klaar voor die dag. Tot mijn verbazing waren er twee stellen niet op komen dagen; in deze tijd verwacht je dat niet. Eigenlijk viel de belangstelling wat tegen, maar echt sneu werd het niet omdat een ander stel zich een paar dagen later meldde voor een bezichtiging. Voor die middag had ik al een afspraak bij de schoonheidsspecialiste en zodoende merkte ik weinig van het bezoek. Eenmaal thuis gekomen lag Foekje in haar hangmatje alsof de gang van zaken al normaal was. De makelaar liet weten dat de belangstellenden nu aanstaande kopers waren en op mijn vraag waar ze vandaan kwamen antwoordde hij: ‘Uit het westen.’ Zie je wel, dacht ik, dan zit het goed, ik had dat steeds al gedacht. Het viel ook nog eens op de verjaardag van Johan en zo was er toch nog iets te vieren. Een verjaardag zonder jarige is tenslotte weinig feestelijk.
Nu ik echte kopers had vond ik het tijd worden om de verhuizing te plannen, halverwege november. De grote stap was met één telefoontje geregeld. Een tweede ging naar Nijlânstate om te informeren of ik in de nacht voordat de inboedel over zal gaan de logeerkamer mag gebruiken. Dat kan. Het lijkt zo klein, twee telefoontjes plegen, maar het voelde zo groot! Ik was er bekaf van alsof ik in één keer alle boeken en huisraad had ingepakt.
Iets anders dat me een beetje ontregelde waren twee foto’s die ik in het weekend via een berichtje toegestuurd kreeg, foto’s van Johan en mij. Ze waren gemaakt tijdens ons verblijf in het huisje in de Betuwe; we zaten samen op de bank en ik zei kennelijk iets waar Johan op reageerde. Ik kon Johan bijna vastpakken en voelen, zijn warmte, zijn stevige armen en lijf! En weer voelde ik me overvallen door zijn plotselinge dood, zelfs nu, bijna twee jaar later.
Er gebeurt veel op het ogenblik, met het afsluiten van een leven waarin we de kinderen grootbrachten, waarin we samen waren en waar ik vervolgens onverwacht alleen achterbleef met daar tegenover het begin van de rest van mijn leven op een plek die ik grotendeels met mijn verstand heb gekozen. Om het mijzelf makkelijker te maken, makkelijkermaken, makkelijkermaken, blijf ik me maar inprenten.
Toen ik laatst een bezoekje bracht in het appartement om maten op te nemen en te kijken waar wat zou kunnen staan werd ik daar niet zo blij van, zacht gezegd. Het was kleiner dan ik dacht, ja sukkel, anders hoefde je niet te verhuizen, er was minder gedaan dan ik had verwacht en ik was en ben zo vreselijk moe maar kan geen rust vinden, als ik rust op bed kijk ik naar mijn boekenkast en weeg af welke boeken ik nog meer moet wegdoen en welke mogen blijven, ik ben geen minuut zonder hoofdpijn, heb gierende longen en lopen gaat ook nauwelijks. Zelfs in huis loop ik nu achter de rollator. Kortgezegd, het is wel eens beter met me gegaan.
Maar toch, toen ik later de mogelijkheden van de kleinere ruimtes overdacht kreeg ik weer een idee waar ik vrolijk van werd, om het gezellig te maken, echt mijn plek, waar de confrontatie met ‘wij zoals we vroeger waren’ mij minder zal overvallen, waar ik een nieuw leven op kan bouwen, waar ik dichter bij de kinderen en kleinkinderen woon en in een nieuwe gemeenschap kom waar ik nog niemand ken en gezien mijn vergeetachtigheid met namen sinds ik Long Covid kreeg zou dat nog wel een klus kunnen worden. Aan de andere kant hoef ik ook niet iedereen te kennen.
Inmiddels is het huis bijna verkocht. Dat wist ik al eerder maar er moet heel wat papier worden bedrukt en beschreven voordat het echt het geval is. Halverwege december zitten we bij de notaris om alles officieel te regelen.
Met de makelaar zat ik even te filosoferen dat dit einde van mijn tijd in dit huis voor hen een nieuw begin is en dat dat natuurlijk vaak zo gaat. Voor hen is het een nieuwe levensstap, voor mij een volgende levensfase. Definitief naar de levensherfst. Wat mij betreft liefst een Indian summer, stormen heb ik nu wel genoeg gehad. Maar dat weet je nooit en om maar eens filosofisch met een tegeltje te eindigen: van het concert des levens krijg niemand een program.
