Een half jaar later
In het eerste half jaar zonder Johan is er veel veranderd. Mijn lieve Luca heeft voor een andere baas gekozen waar hij weer het blije hondje kan zijn dat hij is en die lekker lange wandelingen met hem maakt. Voor mij was het slikken (en veel huilen), want een hond brengt zoveel vrolijkheid in huis. Maar het is beter zo en stiekem hoop ik dat ik toch nog een betere conditie krijg zodat ik misschien met een kleiner hondje kleinere stukjes kan wandelen. Of gewoon een luie hond die er niet zo vaak en lang uit hoeft. Het is mede een reden om binnenkort twee keer per week naar de sportschool te gaan.
Ik geniet van mijn autootje, al denk ik nu dat een beetje hoger en een beetje ruimer misschien handiger was geweest. Maar ik rijd weer en ik ben inmiddels gewend aan het automaatje. Met Pasen was ik voor het eerst een paar nachten in mijn chalet. Dat was zoals het altijd ging omdat ik daar was met de bedoeling om te schrijven. Ik heb daar heel wat gesprekken gevoerd met boekenpersonages die nog geboren en opgevoed moesten worden. Johan bracht en haalde me – hij kon beter zonder mij dan zonder auto – maaide het gras en strimde de kantjes tot ik genoeg kreeg van de herrie en hij terug naar huis ging. Eigenlijk bijzonder dat hij daar nooit stil kon zitten en luieren, maar er wel door zijn laatste rust is overvallen.
Van de kinderen en van de kleinkinderen krijg ik veel steun. Als ze op bezoek komen denken ze mee, zeker ook de kleinkinderen. Over pake, over mooie herinneringen, over doodgaan en cremeren, dat er maar zooo’n klein beetje van pake overblijft terwijl hij zoooo’n grote man was. Kleindochter duidt ongeveer een reus aan. En zelfs dood is zijn kist was hij nog zoooo groot. En dan blijft er zo’n beetje over. Dat moet een grote oven zijn, beppe.
Mama stelt voor om eens naar een open dag van het crematorium te gaan en dat is een goed idee. Waar het ene kleinkind vraagt, heeft het andere kleinkind geen vragen, alleen tranen. En weer een kleinkind wil beppe helpen en meedenken over nieuwe stappen. De eerste verjaardag van een kleinkind, Fardau de jongste, waar ik zonder pake was. Een hele verantwoordelijkheid, maar dat merkte ik pas eenmaal thuis. Doodmoe maar tevreden van het uitpakjesfeest voor Fardau. Als je 5 wordt ben je ontzettend jarig!
Laatst droomde ik een droom die ik de afgelopen jaren vaker had. Mijn vorige chalet stond in een ander bos, met veel naaldbomen, en ik herkende meteen dat bos van de vorige dromen. Was ik daar toen alleen, nu was Johan er ook en even, heel even, voelde alles weer vertrouwd.
