De reis van mijn viool DE Dag! (1)
Donderdag 15 oktober was het zover, we gingen mijn viool naar het meisje brengen. Inmiddels was het niet meer zomaar een meisje, het was Lilan uit Syrië, wist ik via de mailwisseling met haar docente. De dag begon goed met een mooi stuk in de Leeuwarder Courant over de reis van mijn viool. Alleen al de titel: Een viool en een warm hart! We kochten twee extra exemplaren, één voor Lilan en één voor de lerares waar ik steeds contact mee had.
Vanuit Franeker naar het midden des lands rijden is best ver. D.w.z. voor ons, want door lichamelijke ongemakken rijden we nooit zo ver. Alles verliep voorspoedig en we arriveerden precies om 12 uur bij het azc. Bij de receptie meldden we ons en was het direct duidelijk dat we werden verwacht: ‘Aaaah, de mevrouw met de viool. Wat prachtig! Kom, dan wijzen we u de weg.’ Een meneer van de beveiliging wees hoe we moesten lopen.
Bij de school aangekomen, of beter gezegd het schooltje, want het is maar klein, stapten we van een halletje meteen in het hart van het gebouwtje. Er stonden tafels in een vierkant waar je met een groep omheen kon zitten. Er zaten een paar jongens, ik denk van tussen de 15 en de 18, gezellig met twee mannen van de beveiliging te praten. Ze verwelkomden ons, ze wisten ook waar wij voor kwamen, dat zagen we wel, en een van hen haalde de lerares op. Van een andere kant kwam, heel verlegen, Lilan aangelopen met een vriendin.
We maakten kennis, met de lerares, Bess, met Lilan, en haar vriendin, Johanna (op zijn Engels uitgesproken). We gaven handen, we knuffelden, ze was zo breekbaar dat ik bang was haar tere botjes te pletten en we keken elkaar aan. Zij zo jong en helemaal alleen hier gekomen, ik comfortabel in drie uurtjes naar haar gereden. Zij verwonderd dat iemand die moeite had genomen, wel drie uur rijden zei ze later, om een onbekend meisje haar viool te geven. Je kunt veel zeggen zonder woorden!
De collega’s van Bess kwamen erbij en het werd gezellig chaotisch. Maar Lilans ogen lieten de vioolkist geen moment los en dus was het tijd om de viool te overhandigen. Ik maakte de kist open en haalde de doek eraf. Daar lag hij, de viool, waar alles om begonnen was. Ik nam hem op en gaf hem aan Lilan die even niet wist hoe het verder moest. ‘Kom, ik zal hem stemmen,’ zei lerares Bess, die ook viool speelt. Ze nam hem over, stemde – het klonk nog wat schril maar dat werd al snel beter toen de viool was gewend aan de temperatuur. Bess gaf hem weer aan Lilan en zei: ‘Toe maar, play!’ En schuchter, om alles wat haar nu overkwam en alle aandacht die ze kreeg, begon ze te spelen. Later vertelde ze dat ze zo zenuwachtig was dat ze bang was dat haar hart door haar shirtje zou bonken.
