De laatste dag op mijn werk. En zeker niet de slechtste! Bij binnenkomst zag ik mensen snel wegflitsen met… ??? Niet voor mij, ik zou gewoon aan het eind van de ochtend een rondje servicebureau doen, handen geven, ôffûstkje. Dus doorgelopen naar de tweede etage. Daar wuifden de ballonnen me al tegemoet. Slingers in het kantoor, nog meer ballonnen. Aan de lamellen, dicht i.v.m. het licht van buiten, waren de covers van een aantal van mijn boeken gehangen. Een glunderende collega wachtte me op.
Er kwam nog meer: koffie met gebak samen met alle aanwezige collega’s, lieve woorden, bloemen met lieve kaartjes, knuffels en een prachtige, groot uitgevoerde foto die ik pas kan laten zien als hij zijn plekje heeft gevonden, aan de muur van het aanstaande chalet. Nu zit de jonge kiekendief nog in folie verpakt. Een kaartje met: Met jouw plannen, oa De Schoolschrijver, ben je een inspiratie voor je collega’s. *bloossss*
Natuurlijk beging ik nog een flinke stommiteit vlak voordat ik de computer afsloot. Het belangrijkste document voor mijn opvolgster opgeruimd. Onvindbaar. Daar moest de ict nog even aan te pas komen. Geheel in stijl afgesloten, dat wel.
Nagewuifd door mijn naaste collega’s reden mijn man en ik weg. Op naar de Koperen Tún om samen deze jaren met een feestelijke lunch af te sluiten.
Het was een dag.
