September
September is een tussenin-maand. Soms nog een heerlijke nazomer, soms een voorproefje van de herfst. Vaak is de temperatuur aangenamer dan de zomer, daar staat tegenover dat de luchtvochtigheid hoger is en dat is niet fijn voor mensen met bepaalde aandoeningen, waaronder long Covid en fibromyalgie. Wat doet dat dan? Soms word je ’s morgens wakker van de pijn, alsof er een veenbrand onder je huid woedt van je pinken tot je kleine teen en het haar op je hoofd. Soms zoveel pijn dat je niet meer kunt denken, dat je alleen maar kunt liggen en, als je geluk hebt, af en toe slaapt. Maar zelfs in je slaap kun je dromen van pijn. En natuurlijk ben je moe, ook daar word je ’s morgens al mee wakker. Hoewel moe het woord niet is, want deze vermoeidheid, deze uitputting valt met niks te vergelijken. Het maakt niet uit wat je de vorige dag hebt gedaan, waarschijnlijk weinig tot niks.
De nazomerdagen zijn heerlijk, het herinnert je aan de zomer, misschien aan de vakantie – nee, ik niet – aan ijsjes, aan zee en strand en voor het gemak vergeet je de dagen dat de warmte niet te harden was, dat je zelfs zei dat wat jou betreft de zon wel even weg mocht. September kan een heerlijke maand zijn.
Zo is het gevoel dat ik momenteel heb, ik zit ergens tussenin. Binnenkort wordt mijn appartement opgeknapt en naar mijn zin ingericht, nu geniet ik nog van mijn huis, zeker nu de kamers fotoproof zijn, nadat er foto’s zijn gemaakt van een huis met keurige kasten en een opgeruimd bureau, met ruimte! Straks zal ik een paar keer moeten vertrekken omdat de makelaar mensen mijn huis zal laten zien. Mensen die hopen dat het hun huis wordt. Misschien mensen met kinderen die hier op zullen groeien zoals onze kinderen deden. Hoewel met minder ruimte op het plein omdat het nu vol auto’s staat. Toen de kinderen opgroeiden konden ze kaatsen op het plein of voetballen of slagbal spelen. Het opslagplankje vonden we onlangs in de garage.
Tijdens het EK of WK voetballen in 1994 keken de kinderen van het plein buiten naar de wedstrijden. Een buurman zette de tv buiten, iedereen sleepte iets om op te zitten mee of nam genoegen met de stenen; voor de wedstrijd begon gingen ze staan om met hun rechterhand op hun hart het Wilhelmus mee te zingen. Het feest werd afgesloten met bitterballen.
Ach, het plein, het was een wereld in het klein. Er werd getrouwd en gerouwd, geboren en geleden, geroddeld en voor elkaar opgekomen, het was alles en straks is het voor mij nog herinnering.
Ik denk na over de afgelopen jaren, over de tijd dat mijn leven in een achtbaan veranderde en ik maar niet uit dat zitje kan komen. Hopelijk lukt dat over een paar maanden wel. Nu denk ik aan wat die tijd me heeft afgenomen en tegelijk heeft gebracht. Ik heb zo’n vermoeden dat ik inmiddels bijna een ander mens ben, al hoop ik een paar eigenschappen te houden: mijn creativiteit, taalgevoel, levensvreugde, humor, dwarsigheid al mag het wel een onsje minder, mijn liefde voor de kinderen, kleinkinderen en mijn herinneringen. Nu ik het heb opgeschreven en wetend wat ik heb gedaan om zover te komen, begin ik er vrede mee te krijgen, al zal ik Johan nooit vergeten waar ik ook ben.
De tussentijd is een twijfeltijd en hoewel je bij twijfel niet moet inhalen schrijf ik bij twijfel vaak lijstjes. In dit geval: wat ik heb ingeleverd en wat ik ervoor teruggekregen heb.
Ingeleverd
Gezondheid (long Covid), echtgenoot overleden, voor Luca, kooikerhond, kon ik niet meer zorgen, hij is naar vrienden gegaan, mijn schrijfchalet verkocht; onderhoud was te belastend, het schrijven van kinder/jeugdboeken ging niet meer, een tweede keer corona gehad, fysio ging niet meer, meer last van mijn longen en spieren, steeds afhankelijker van anderen, ik kom vrijwel nergens meer, het kwartje ‘Eenzaamheid’ viel, me aangemeld bij een serviceflat, een appartement gehuurd en binnenkort gekocht, heel veel opgeruimd/laten opruimen, huis wordt nu te koop gezet, nog meer opruimen (tot 75 m2), auto verkocht, nadat ik niet meer wist hoe ik moest remmen, in het appartement mogen geen dieren dus Foekje moet weg, gaat naar Margryt, gemis van de tuin! De stilte, het ruisen van bomen en riet.
Teruggekregen
Gemis van echtgenoot tegen wie ik kon leunen, dingen overleggen, meningen toetsen, voor wie ik altijd nummer 1 was, enzenzenz; een betere band met de kinderen, gemis van Luca, gemis van chalet, nieuwe vriendin, gemis van fantasie, ziek/moe, pijn/moe, besef van eenzaamheid, hulp van de kinderen, nieuwe vooruitzichten, keuken en badkamer uitgezocht, vloer uitgezocht, misschien een scootmobiel (waar ik nog niet enthousiast over kan worden) betere band met kleinkinderen die dan zelf naar me toe kunnen komen! Ik hoef geen warm eten meer te maken en dat is fijn want ik ruik en proef nog steeds niet goed. Ik hoef minder van mezelf te vragen omdat het kleiner is, er zullen meer prikkels, meer mensen zijn en misschien gaat dat beter met noise cancelling oordopjes. Misschien zal ik weer kunnen schrijven!
Kort gezegd: ik heb veel ingeleverd – ik had er twee rijtjes van gemaakt maar die kon ik helaas niet naar mijn website overhevelen – en daar is veel voor in de plaats gekomen. Niet per se positief maar vaak wel een reactie op iets wat ik had ingeleverd. Bijvoorbeeld: ik lever een hond in bij het inleverlijstje en krijg er bij het teruggekregenlijstje het gemis van Luca voor terug. Wat ik ook kreeg, eerst na corona 1 en later corona 2 waren kilo’s. Niet te weinig, wel hardnekkig. Dat hielp niet erg bij mijn gevoel van eigenwaarde dat toch al regelmatig tikken kreeg. Want het gemis van Johan, die altijd meer vertrouwen in mij had dan ik, was dan weer erg voelbaar.
September, maand tussen de seizoenen in, zoals ik nu tussen een huis en een appartement, nu geheel zelfstandig en dan in een leefgemeenschap, tussen twee werelden in hang. Dat voelt veel onrustiger dan de maand september, dat voelt meer als oktober. Maar misschien is er hier dan juist weer wat rust gekomen.
