De reis van mijn viool DE Dag! (1)

Donderdag 15 oktober was het zover, we gingen mijn viool naar het meisje brengen.  Inmiddels was het niet meer zomaar een meisje, het was Lilan uit Syrië, wist ik via de mailwisseling met haar docente. De dag begon goed met een mooi stuk in de Leeuwarder Courant over de reis van mijn viool. Alleen al de titel: Een viool en een warm hart! We kochten twee extra exemplaren, één voor Lilan en één voor de lerares waar ik steeds contact mee had.

Vanuit Franeker naar het midden des lands rijden is best ver. D.w.z. voor ons, want door lichamelijke ongemakken rijden we nooit zo ver. Alles verliep voorspoedig en we arriveerden precies om 12 uur bij het azc. Bij de receptie meldden we ons en was het direct duidelijk dat we werden verwacht: ‘Aaaah, de mevrouw met de viool. Wat prachtig! Kom, dan wijzen we u de weg.’ Een meneer van de beveiliging wees hoe we moesten lopen.

Bij de school aangekomen, of beter gezegd het schooltje, want het is maar klein, stapten we van een halletje meteen in het hart van het gebouwtje. Er stonden tafels in een vierkant waar je met een groep omheen kon zitten. Er zaten een paar jongens, ik denk van tussen de 15 en de 18, gezellig met twee mannen van de beveiliging te praten. Ze verwelkomden ons, ze wisten ook waar wij voor kwamen, dat zagen we wel, en een van hen haalde de lerares op. Van een andere kant kwam, heel verlegen, Lilan aangelopen met een vriendin.

We maakten kennis, met de lerares, Bess, met Lilan, en haar vriendin, Johanna (op zijn Engels uitgesproken). We gaven handen, we knuffelden, ze was zo breekbaar dat ik bang was haar tere botjes te pletten en we keken elkaar aan. Zij zo jong en helemaal alleen hier gekomen, ik comfortabel in drie uurtjes naar haar gereden. Zij verwonderd dat iemand die moeite had genomen, wel drie uur rijden zei ze later, om een onbekend meisje haar viool te geven. Je kunt veel zeggen zonder woorden!

De collega’s van Bess kwamen erbij en het werd gezellig chaotisch. Maar Lilans ogen lieten de vioolkist geen moment los en dus was het tijd om de viool te overhandigen. Ik maakte de kist open en haalde de doek eraf. Daar lag hij, de viool, waar alles om begonnen was. Ik nam hem op en gaf hem aan Lilan die even niet wist hoe het verder moest. ‘Kom, ik zal hem stemmen,’ zei lerares Bess, die ook viool speelt. Ze nam hem over, stemde – het klonk nog wat schril maar dat werd al snel beter toen de viool was gewend aan de temperatuur. Bess gaf hem weer aan Lilan en zei: ‘Toe maar, play!’ En schuchter, om alles wat haar nu overkwam en alle aandacht die ze kreeg, begon ze te spelen. Later vertelde ze dat ze zo zenuwachtig was dat ze bang was dat haar hart door haar shirtje zou bonken.

De reis van mijn viool

Ruim een jaar geleden kwam ik via twitter in contact met iemand die een viool zocht voor een meisje uit de Oekraïne. Ze was gevlucht met haar moeder en miste haar viool zo. Er volgden spannende weken waarin mijn oude viool werd opgeknapt en waarin we afspraken maakten. Zelfs de vpro was geïnteresseerd omdat ze een programma aan het maken waren over jong talent dat in onverwachte omstandigheden toch tot bloei kwam.

Uiteindelijk ging het een paar dagen voor de afspraak waarin ik de viool aan het meisje zou overhandigen niet door. Ze moesten terug naar het eerste land van de EU waar ze binnengekomen waren en dat was niet Nederland. Het meisje, het was als een verrassing voor haar bedoeld, heeft niet geweten wat er hier allemaal werd bekokstoofd.

Een paar weken geleden zag ik een raadselachtige tweet: Misschien @hanneke_dejong wel? Eén naam kende ik, die van mijn eerste contactpersoon destijds. Ik ging de andere namen langs tot ik een tweet zag waarin een viool werd gevraagd voor een vluchteling. Mijn hart maakte een huppeltje! Zou er toch een gegadigde komen voor mijn viool? Via twitter kreeg ik contact met een lerares aan een azc waar AMA’s (alleenstaande minderjarige azielzoekers) werden opgevangen. Bij de intake zag deze mevrouw dat zich een meisje meldde met een vioolsleutel in haar hals getatoueerd.  Ze vroeg het meisje ernaar en die vertelde dat ze viool speelde. Maar ja, die past niet in een rugzak.

Waarom die voorkeur voor vluchtelingen, ik kan mijn viool toch ook gewoon verkopen? Ik kom uit een muzikaal gezin, mijn vader was een van de eerste onderwijzers die een Gehrelsdiploma had, hij gaf AMV-lessen en leidde koren; mijn moeder zong jaren bij het Toonkunstkoor in Heerenveen en mijn zus speelde piano. Ik speelde viool, jaren lang tot ik geen tijd meer had om het goed bij te houden en ten slotte niet  omdat ik hem niet meer goed vast kon houden, laat staan bespelen. Ik weet hoe bindend musiceren kan werken en hoe je je emoties erin kwijt kunt. Een paar jaar heb ik lesgegeven aan een ISK en dat vond ik fantastisch. Ik heb zelfs in mijn jeugdroman Sterke schouders een AMA bevriend laten worden met mijn hoofdpersoon. De AMA heette Liban en drumde zijn woede, hij had veel meegemaakt,  van zich af.

Volgende week ga ik naar het midden van het land waar het meisje – ze is 17 en heet Lilan (zoiets bedenk je niet!) – in een azc woont. Ze weet dat we komen. De tranen sprongen in haar ogen toen ze hoorde dat ze een viool zou krijgen. Iedere keer als ze haar lerares en mijn contactpersoon tegenkomt, glundert ze. Ze krijgt een viool!

Wie er meer over wil lezen kan kijken op mijn fb-pagina over de reis van mijn viool. https://www.facebook.com/De-reis-van-mijn-viool-189529188044926/timeline/?ref=aymt_homepage_panel

Nog een weekje geduld, Lilan!

Vakantie (2 en slot)

De eerste vakantie buiten de schoolvakantie, ik had me erop verheugd. Aangekomen bij ons huisje in De Morvan zagen we dat het goed was. Rustig gelegen, een lap grond, vlakbij een meer, het had alles. Binnengekomen zagen we dat het een echt leeshuis was met fijne stoelen en een grote boekenkast. Alleen één ding klopte niet. Ik snoof. Verbrand hout. Er stond een grote houtkachel in de kamer. Ik dacht na. Niet te overgevoelig reageren, Hanneke. Het was warm dus de vorige huurders hadden hem vast niet aan gehad. Het zou wel wat meevallen. We verkenden het huisje, het had prima bedden en toch…

We pakten uit en settelden ons, maar het vervelende gevoel bleef. De volgende dag begon ik te hoesten en iedere dag werd het erger. Na mailcontact met de eigenaar zoog schoonzus de kachel uit, nam de kamer af met nat en nam en passant het hele huis maar mee. Daar kon het niet aan liggen. Dinsdags begaf mijn stem het, de dag daarna haalden we hoestdrank bij de apotheker, die enigszins zorgelijk keek. Donderdags voelde ik scheermesjes in mijn keel die vrijdags scherper werden. Die avond kwamen we, nadat we ergens hadden gegeten, het huis binnen en ik zei: ‘Ik ruik het nog.’ Ik keek schoonzus aan. ‘Ik wil hier weg. De kachel kunnen we hier niet weghalen, maar mij wel. Ik ben gewoon ziek.’ Ze was het met me eens, het ging niet meer. Daar naar een dokter gaan had geen zin, de kachel en zijn kwalijke stoffen bleven en de rotzooi die ik ophoestte wees duidelijk op een ontsteking.

De volgende dag om twaalf uur hadden we alles ingepakt en vertrokken. We reden in stilte – ik ben anders van de conversatie – en waren aan het einde van de dag een flink stuk voorbij Parijs. We  sliepen in een fijn hotel, waar de receptioniste honing voor me haalde voor in de thee. De lieverd!

Zondags in de namiddag waren we weer thuis, d.w.z. ik was weer thuis, blij om man en hond te zien en vooral mijn bed! ’s Avonds, de pijn werd erger, de dokterswacht gebeld, die binnen een half uur op de stoep stond en tien minuten later vertrok met achterlating van een fikse anti-b kuur en prednison.

Mijn vakantie zit erop. Eén voordeel heeft rijden over de Franse wegen buiten de schoolvakanties zeker: je schiet lekker op. Je hoeft nergens te wachten, niet voor eten noch voor toiletten. Des te eerder waren we thuis. De napret is begonnen.

Jeugdpsychiater over Dertien dagen

“Wellicht is de romanvorm effectiever en geschikter om vooroordelen over ADHD te bestrijden dan wetenschappelijk verantwoorde voorlichtingsboeken.  In elk geval is er in een roman meer ruimte om de nuance te zoeken, en om de dunne scheidingslijn tussen normaal en afwijkend gedrag te verkennen.”

Hierboven een citaat uit de laatste bespreking die ik deze week ontving over mijn boek ‘Dertien dagen om een spetterend feest te organiseren’.  Het is geschreven door kinder- en jeugdpsychiater Philip L. Teepe. Hij was werkzaam in justitiële jeugdinrichting De Heuvelrug en inmiddels gepensioneerd. Hier is de volledige bespreking te lezen. Ik ben er blij mee omdat deze benadering vanuit een totaal andere hoek komt, de psychiatrie en de hulpverlening.

Mijn boek ‘Dertien dagen om een spetterend feest te organiseren’ leverde verschillende reacties op. Zo verschenen er recensies, zowel voor de Friese als voor de Nederlandstalige versie, en een groot interview in de Leeuwarder Courant. Zie hier. De journaliste van de Leeuwarder Courant was na het lezen van het boek, ze zou er eigenlijk een recensie over schrijven, nieuwsgierig naar het verhaal van de schrijfster erachter. Ze besloot een recensie achterwege te laten maar het te vervangen door een interview. Dat gesprek leverde een verhaal op waar ik veel reacties op kreeg.

Ook vanuit het onderwijs en hulpverlening kwam waardering voor het interview en voor het boek. Opvallend vond ik dat niemand me uitnodigde om er eens over te komen vertellen op scholen voor voortgezet onderwijs, gespreksgroepen voor lotgenoten of hulpverleners. Of aan jeugdigen en hun ouders die vaak met vragen rondlopen die het bespreken waard zijn. Dat zou ik graag doen en het is vlot geregeld via de SSS. Voor de Friese versie kun je via mijn website contact zoeken. En zeg nu zelf, past dit niet prachtig binnen het kinderboekenweekthema Raar maar waar? Hoewel ik ‘raar’ heel gewoon vind…

Voor een recensie-exemplaar van het boek kun je contact opnemen met uitgeverij Xanten.

Geen Sven,

geen kinderboekenweek

Soms gaan dingen niet door. Komt een boek niet uit terwijl je het wel verwacht. Worden er lezertjes teleurgesteld, omdat het boek dat ze als manuscript lazen en prachtig vonden voorlopig het levenslicht niet zal zien. Soms is het een kwestie van verschil van inzicht over tekst of uiterlijk, soms een tekort aan financiën, soms een van de andere duizend redenen. De uitkomst is dezelfde: geen boek.

In dit geval geen kinderboekenweek voor mij. Er waren ook nog geen aanvragen, dat scheelt. Wel had ik contact met het Planetarium, hier in Franeker. Want Eise Eisinga was de inspirator van de creatieve en innovatieve opa van Sven die zelf een raket bouwde. Een raket die reageerde op het bijzondere oor van zowel Scen als zijn opa.

Ben je nieuwsgierig? Je zult nog even moeten wachten. Tot er een uitgever is die hier wat in ziet en wat mee wil doen. Want Sven en ik gaan door. Tot hij in de boekhandel ligt. De Friese versie is er nog wel, je kunt hem via mijn website bestellen.

En collega kinderboekenschrijvers: veel plezier en succes deze kinderboekenweek. Het wordt vast een feest!