Jeugdpsychiater over Dertien dagen

“Wellicht is de romanvorm effectiever en geschikter om vooroordelen over ADHD te bestrijden dan wetenschappelijk verantwoorde voorlichtingsboeken.  In elk geval is er in een roman meer ruimte om de nuance te zoeken, en om de dunne scheidingslijn tussen normaal en afwijkend gedrag te verkennen.”

Hierboven een citaat uit de laatste bespreking die ik deze week ontving over mijn boek ‘Dertien dagen om een spetterend feest te organiseren’.  Het is geschreven door kinder- en jeugdpsychiater Philip L. Teepe. Hij was werkzaam in justitiële jeugdinrichting De Heuvelrug en inmiddels gepensioneerd. Hier is de volledige bespreking te lezen. Ik ben er blij mee omdat deze benadering vanuit een totaal andere hoek komt, de psychiatrie en de hulpverlening.

Mijn boek ‘Dertien dagen om een spetterend feest te organiseren’ leverde verschillende reacties op. Zo verschenen er recensies, zowel voor de Friese als voor de Nederlandstalige versie, en een groot interview in de Leeuwarder Courant. Zie hier. De journaliste van de Leeuwarder Courant was na het lezen van het boek, ze zou er eigenlijk een recensie over schrijven, nieuwsgierig naar het verhaal van de schrijfster erachter. Ze besloot een recensie achterwege te laten maar het te vervangen door een interview. Dat gesprek leverde een verhaal op waar ik veel reacties op kreeg.

Ook vanuit het onderwijs en hulpverlening kwam waardering voor het interview en voor het boek. Opvallend vond ik dat niemand me uitnodigde om er eens over te komen vertellen op scholen voor voortgezet onderwijs, gespreksgroepen voor lotgenoten of hulpverleners. Of aan jeugdigen en hun ouders die vaak met vragen rondlopen die het bespreken waard zijn. Dat zou ik graag doen en het is vlot geregeld via de SSS. Voor de Friese versie kun je via mijn website contact zoeken. En zeg nu zelf, past dit niet prachtig binnen het kinderboekenweekthema Raar maar waar? Hoewel ik ‘raar’ heel gewoon vind…

Voor een recensie-exemplaar van het boek kun je contact opnemen met uitgeverij Xanten.

Geen Sven,

geen kinderboekenweek

Soms gaan dingen niet door. Komt een boek niet uit terwijl je het wel verwacht. Worden er lezertjes teleurgesteld, omdat het boek dat ze als manuscript lazen en prachtig vonden voorlopig het levenslicht niet zal zien. Soms is het een kwestie van verschil van inzicht over tekst of uiterlijk, soms een tekort aan financiën, soms een van de andere duizend redenen. De uitkomst is dezelfde: geen boek.

In dit geval geen kinderboekenweek voor mij. Er waren ook nog geen aanvragen, dat scheelt. Wel had ik contact met het Planetarium, hier in Franeker. Want Eise Eisinga was de inspirator van de creatieve en innovatieve opa van Sven die zelf een raket bouwde. Een raket die reageerde op het bijzondere oor van zowel Scen als zijn opa.

Ben je nieuwsgierig? Je zult nog even moeten wachten. Tot er een uitgever is die hier wat in ziet en wat mee wil doen. Want Sven en ik gaan door. Tot hij in de boekhandel ligt. De Friese versie is er nog wel, je kunt hem via mijn website bestellen.

En collega kinderboekenschrijvers: veel plezier en succes deze kinderboekenweek. Het wordt vast een feest!

De meeste schrijvers geven geregeld lezingen. Als je in het Fries lezingen geeft, verzorg je dat meestal zelf maar de Nederlandstalige schrijvers zijn vaak aangesloten bij de SSS. De letters staan voor Schrijvers, School en Samenleving. Zij organiseren al het regel- en coördinatiewerk voor Nederlandstalige auteurs en leggen contacten met belangstellende scholen, bibliotheken, leesclubs en noem maar op. De schrijver levert informatie aan en een foto, zodat men een keuze kan maken.

In de jaren dat ik werkte en tegelijk boeken schreef, volgde ik – een tikje jaloers – de activiteiten van mijn collega’s. Meestal waren het jubelverhalen op facebook of twitter, een enkele keer een wanhoopskreet omdat het bezoek niet goed was voorbereid door de scholen, de leerkrachten zich nergens mee bemoeiden maar werk gingen nakijken, men de auteur in de pauzes aan zijn/haar lot overliet en andere zaken die het bezoek niet echt aangenaam maakten. Meestal was het feest. En o, wat wilde ik dat graag. Natuurlijk gaf ik af en toe wel eens een lezing, maar het was teveel in combinatie met werken.

Sinds april staat de wereld voor me open. En sinds ik Schoolschrijver ben, geeft me dat extra vertrouwen dat ik natuurlijk, net als andere schrijvers, over mijn eigen boeken kan vertellen. Dus heb ik me in laten schrijven zodat scholen e.d. me kunnen boeken. In het voortgezet onderwijs kom ik graag vertellen over Dertien dagen om een spetterend feest te organiseren, over Marieke die niet weet, maar langzamerhand vermoedt, dat ze ADHD heeft. Humor met een scherp randje, want deze schrijfster weet waar ze het over heeft.

En ik heb me aangemeld voor de Kinderboekenweek! Het thema is Raar maar waar, het boek waar ik het over wil hebben, komt in augustus/september uit. Friese lezers zullen de titel herkennen: Het oor van Sven, over een jongetje dat een bijzonder oor heeft. Hij beleeft, met zijn opa, dan ook een bijzonder avontuur. De inspiratie kwam onder andere van Eise Eisinga, niet gek als je in Franeker woont, die het planetarium in zijn eigen woonkamer bouwde. Als hij dat in zijn tijd kon, dan kan de opa van Sven toch zeker een raket bouwen?

Op de site van de SSS kun je er meer over lezen.

Bij mijn afscheid van OSG Piter Jelles mocht ik een cadeau uitkiezen. Iets met een ideële waarde. Bijvoorbeeld een sieraad, een schilderij of een andere kunstuiting.

Ik heb er lang over nagedacht. Naar een galerie ga ik weinig omdat dat een bombardement aan prikkels oplevert. Voor een dergelijk cadeau moet je tegen iets aanlopen waar je als een blok voor valt.

Er was een dag dat dat gebeurde. Ik viel voor een foto van een jonge kiekendief. Jur Henstra, de fotograaf, vertelde het verhaal. Hoe hij in het water stond om deze foto (en een paar andere, maar deze was de beste) te kunnen nemen. Drie jongen bevonden zich in het nest. Dit was de oudste, bijna klaar om uit te vliegen. Zijn broertjes/zusjes waren zover nog niet.

In deze foto komt alles samen. Voor mijn werk op de afdeling Communicatie maakte ik onder andere foto’s, al had ik deze niet kunnen maken. Ik was immers een goedwillende amateur. Het paste perfect bij de dichtregels die voor in de hal van het Servicebureau hangen, van de dichter en naamgever van de school, Piter Jelles: It sie fan hjoed is de frucht fan moarn (morgen), it nije libben (leven) dat giet wer oan. Op de foto van de foto komt de kiekendief niet volledig tot zijn recht: met een spot erop (en die hangt nog niet) zie je elke veer van zijn vleugels. Bovendien is deze sterk verkleind, aan de muur is de breedte ongeveer 90 centimeter.

Het heeft een prachtig plekje gekregen in mijn nieuwe schrijfchalet in Gaasterland. Ik ben er heel blij mee, iedere keer als ik de kamer binnenloop, geniet ik ervan. En van de gedachten er achter.

Een kleutergymlokaal vol kinderen beleefde afgelopen donderdagmiddag mijn afscheid als Schoolschrijver. De leerlingen van de talentenklas verzorgden het grootste deel ervan. Ze lazen voor uit eigen werk dat in het Aventoereboek was verzameld: gedichten, verhalen en een dialoog. Twee meisjes interviewden de meester en de juffen waarbij ik in de klas was geweest; ook zij hadden een prachtige tijd gehad en veel geleerd, vertelden ze. De kinderen keken naar een filmpje dat de meester had gemaakt tijdens de ‘bibliotheekles’ en ze luisterden naar een rap van drie jongens uit groep 7. Juf Wietske bood me een prachtige pot bloemen aan die ik straks mee kan nemen naar mijn (nieuwe) schrijfchalet in Gaasterland.

Erg blij was ik toen een juf zei dat ze bij sommige leerlingen een heel andere kant te zien kreeg dan ze wist. Ook haar collega’s noemden het optreden van de kinderen verrassend.

Na afloop van dit feest nam ik afscheid van de groepen waar ik met zoveel plezier was geweest. Even napraten, een meisje troosten dat in snikken uitbarstte en zelfgemaakte boeken in ontvangst nemen. De juf van groep 5 schreef daarin: “De eerste les van Hanneke, we wisten niet wat ons overkwam. Wat een wereld ging er open deze eerste les! Hanneke stimuleerde de fantasiewereld in ons hoofd en het lukte allemaal een verhaaltje op te schrijven over onszelf. Dit mocht waargebeurd, maar ook volledig fantasie zijn. Veel kinderen kozen voor dat laatste!”

In Amsterdam, tijdens het grote feest van De Schoolschrijver, presenteerde neuropsycholoog Jelle Jolles, Centrum Brein & Leren (Vrije Universiteit Amsterdam) onderzoeksresultaten, waaronder: ‘Meer dan negentig procent van de leerlingen is vooruitgegaan op schrijven en schrijfplezier. Vijfenzeventig procent van de kinderen ontwikkelde meer leesplezier.’ Volgens het onderzoek inspireert De Schoolschrijver daarnaast leerkrachten in hun eigen schrijfonderwijs. Ook dit is goed nieuws, want volgens de Onderwijs Inspectie is in het basisonderwijs slechts marginale aandacht voor het schrijven van teksten, terwijl dit een hoofdvaardigheid is.

Toen ik dat vertelde aan de leerkrachten van De Reinbôge was hun reactie: “Dat wisten wij allang, we zagen het zelf! Maar mooi dat onderzoek het ook bewijst.”

Mijn eerste halfjaar als Schoolschrijver zit erop. Het was een onvergetelijke tijd. Ik zal ze missen, de leerlingen en leerkrachten van Twijzelerheide!