Blogberichten
De viool reist verder
De viool reist verder
We hebben contact gehouden, Lilan en ik. Eerst via facebook, later via mobiel bellen en appen. Bijvoorbeeld als er problemen waren, en die kwamen natuurlijk. Want wie heeft ze niet af en toe? Maar ook als ze blij was met dingen. Dat ze nu drie keer per week bij een gezin muziek maakt bijvoorbeeld.
Sinds een poosje heb ik contact met haar moeder. Ze schrijft hoe blij ze is dat haar dochter iemand heeft om op terug te vallen; niet een instantie maar een mens, een moeder. Hoe zwaar het is om je kinderen te laten gaan. En hoe ze tegelijk zo trots is dat het goed met hen gaat.
Deze week kwam het bericht waar ik op wachtte. Ik wist dat Lilan naar de IND moest. Ze is nu bijna 17 1/2 en dat is de tijd om volwassen en zelfstandig te worden. Ze mag blijven, in ieder geval 5 jaar! Ongetwijfeld zal ze zich nog meer op het Nederlands storten, want ze weet dat taal de basis is. Nu communiceren we nog in het Engels, en ik zegen Google translate dat me een inkijkje geeft in de wonderlijke Arabische tekens. Al vermoed ik dat Google het niet zo bloemrijk vertaalt als het werkelijk is.
We zijn blij. En Lilan gaat moedig verder, met haar viool!
Wil je het hele verhaal lezen over de reis van de viool, klik dan hier.
De Schoolschrijver, les 3: geheimen
De Schoolschrijver, les 3: geheimen
Als je begint op een school, als leerkracht of als Schoolschrijver, is het altijd even wennen. Aan de school, de leerkrachten, de kinderen, de cultuur, de omgang met elkaar, aan alles. Soms gaat dat heel snel, klikt het wederzijds meteen, en soms moet je er meer werk voor doen. Dat kan overal aan liggen, zelfs aan het weer! Als er storm op komst is, merk je dat aan de kinderen, maar ik merk het ook aan mezelf. Ik ben onrustiger, sneller geprikkeld en dat kan leiden tot botsinkjes met kinderen die net zo zijn als ik. Zoals de kinderen met ADHD.
Er was veel storm de laatste weken en vorige week stormde het binnen en buiten behoorlijk. Deze week had ik er een gesprekje over met een leerling. Wij zaten bij mijn schrijfplek, alle andere kinderen in de lokalen. Het was rustig, zowel binnen als buiten. ‘Het ging niet zo goed, hè, vorige week?’ vroeg ik haar. Ze keek me twijfelend aan, lachte een beetje en knikte. Het kon vast beter. ‘Weet je,’ zei ik, ‘als het zo stormt, word ik vreselijk druk in mijn hoofd. Dan kan ik minder verdragen. Heb jij dat ook?’ Ze knikte weer. ‘Bij mij komt dat omdat ik ADHD heb.’ ‘Dat heb ik ook!’ We lachten naar elkaar en namen elkaar op. We spraken erover, dat het soms lastig is, maar dat het ook voordelen heeft. Dat je je vaak extra moet inspannen en dat dat best vermoeiend is. Als dikke vriendinnen gingen we ten slotte samen de klas in. Later, midden in een les, kwam ze naar me toe. ‘Ben je nu echt heel druk, Hanneke? Je lijkt zo rustig.’ Ik wees naar mijn hoofd. ‘Daar is het vreselijk druk, en dat duurt de rest van de dag, ook als ik allang weer thuis ben. Maar we doen ons best, hè?’ ‘Jahaaa!’ zei ze, we doen ontzettend ons best.
De lessen gingen deze week over geheimen en overdrijven. In de bovenbouw werkten de kinderen over familiegeheimen. Eerst bespraken we hoe families in elkaar zitten en weten waar je vandaan komt, via stambomen en archieven. Daarover kreeg ik afgelopen zaterdag zo een cadeautje in de schoot geworpen door het programma Verborgen verleden. Hoofdpersoon was Jochem Myjer. Ik liet groep 7 en 8 er een stukje van zien. Dat hij ontdekte dat zijn voorouders echt afstammen van de broer van Willem de Zwijger. Alle kinderen kenden Jochem Myjer en keken ademloos toe. Om daarna enthousiast aan de slag te gaan met het familiegeheim dat hun hoofdpersoon ontdekte. Het worden heel spannende verhalen!
De Schoolschrijver les 2: vragen en tegenstellingen
De Schoolschrijver les 2:
vragen en tegenstellingen
Goed nieuws over De Schoolschrijver! Deze week waren directeur Annemiek Neefjes en Lydia Rood, allereerste Schoolschrijver, bij Koffietijd om te vertellen over het ontstaan en het vervolg ervan. Als je dit filmpje ziet, weet je meteen waarom schrijvers hier zo graag aan meewerken. Kijk maar!
Het was mijn tweede lesweek. Deze eerste lessen besteed ik veel aandacht aan boeken: met voorlezen, in alle klassen, en zelf lezen uit de boekenkist. Ik begin iedere week aan een nieuw boek en de meester of juf leest er de hele week verder uit. Zo komen ze met heel veel soorten boeken in aanraking. Wie een boek uit de boekenkist heeft gelezen, mag er de volgende week over vertellen.
Nynke uit groep 6 vond ‘Nooit denk ik aan niets’, de dichtbundel van Hans en Monique Hagen erg mooi. Elk gedicht is een verhaaltje waar je over na kunt denken, vond ze en dat had ze gedaan. Het prachtigste gedicht mocht ze voorlezen, Ooit nooit niets. Toen ze had voorgelezen, had ze een vraag waar ze lang over had gedacht. Ze zei: ‘Het is één glas, twee of drie of veel meer glazen. Want dat zijn er meer, dus wordt het woord langer. Maar hoe zit het dan met nul glaZEN?’ Ik stond met mijn mond vol tanden. Volgende week verwacht ze antwoord!
Een ander vast onderdeel is de prijsvraag. Iedere week stel ik een vraag of geef ik een opdracht waar kinderen die dat leuk vinden antwoord op kunnen geven of de opdracht zo mooi mogelijk uit kunnen voeren. De prijs is altijd een boek. Ditmaal was het Hallo, tot ziens, een boek over tegenstellingen. De kinderen mochten een tekening maken vol tegenstellingen. Ze mochten erbij schrijven of juf ervoor vragen. De kleuters in Minnertsga waren enthousiast en juf ook. Want Tegenstelling is een moeilijk begrip. Het werd het woord in de Moeilijke Woordenboom en ze werkten er de hele week aan. Dat kon ik vandaag zien, de brievenbus puilde bijna uit. Na de lessen heb ik me erop gestort en er waren ware kunstwerkjes bij. Zowel de kinderen als juf hadden er goed werk van gemaakt. Maar er was voor mij een duidelijke winnaar. Op naar de kleuterklas!
Daar ruimden de kinderen meteen alles op om zo snel mogelijk op hun stoeltjes te gaan zitten. Ze waren zo nieuwsgierig! Ze wilden het boek zo graag! Want achterin het boek zat een rood-blauwe bril waardoor je de tegenstelling in de illustraties zo mooi kon zien! Toen ze zaten, werd het doodstil. En ik begon te vertellen. Over hoe mooi. Hoe moeilijk om een keuze te maken. Wat veel werk. Wat hadden ze het goed begrepen. Maar ja, er kon maar een winnen.
De spanning op de gezichtjes!
Ik begon: ‘Het is geen meisje.’
‘Ooooh.’
‘Het is niet iemand van groep twee.’
‘Ooooh.’
‘Wie zijn de jongens van groep één?’
Vingertjes omhoog.
‘Eén van jullie had iets bijzonders. Een tegenstelling in gevoel. Dus niet groot of klein, of dik en dun, of hoog en laag, maarrrr….’ Tromgeroffel.
‘Eén van jullie tekende Blij en Verdrietig en dat vind ik zo knap. Wie van jullie was dat?’
Hiddes vingertje schoot als een pijl bijna door het plafond. Hij straalde! Wat een mooie winnaar. En alle andere kinderen begonnen spontaan te klappen.
Snap je dat ik dit fantastisch vind?
De Schoolschrijver, eerste lesweek
De Schoolschrijver, eerste lesweek
Het was de week van de regionale kranten en blaadjes. Wie in de omgeving van Minnertsga woonde, kon het niet zijn ontgaan dat De Wizebeam dit half jaar haar eigen Schoolschrijver heeft. Kijk hier en hier en zie hier:
Het was ook de week van de herinnering. En als ik het was vergeten, dan dacht Facebook er wel aan.
Daar stond op 5 februari:
Vandaag 1 jaar geleden
Zoveel reacties, lief en meelevend, na het overlijden van mijn zus Marijke. Dank jullie allemaal, het sterkt me.
Ik was die dag in Minnertsga. We spraken over namen. Hun eigen namen. Een meisje uit groep drie zei: ‘Ik heet Marije. Ik ben genoemd naar mijn tante die 1 letter meer heeft.’ Ik slikte. En zei: ‘Dan heet je tante Marijke.’ Ja, knikte ze blij.
De Schoolschrijver: it giet oan!
De Schoolschrijver: it giet oan!
Deze week was het zover: de start van De Schoolschrijver. Overal in het land werden ze verwelkomd en dus ook in Fryslân. Voor mij begon het maandag de 25ste januari. Om een uur of halfelf werd ik verwacht in Deinum. Daar zouden de leerlingen mij van de trein halen. Maar voordat het zover was!
De leerkrachten van Deinum hadden bedacht dat ik wel in een boekenrok kon komen. Met een hoed erbij zou dat vast bijzonder feestelijk zijn. Ik kreeg een grabbelrok mee, geschikt voor kleine pakjes en daar pasten ongetwijfeld boeken in. Thuis heb ik heel wat boeken gepast, maar er waren maar een paar smal genoeg. Dus ging ik met een tornmesje en naald en draad aan de slag. Ik vroeg een naaister in de buurt om de hoed om te toveren tot iets met een voile en haalde een cape van de zolder. Daarop zouden covers, klein geprint, van mijn boeken opgeplakt worden.
In mijn nieuwe bedrijfskledij wachtte ik op de trein naar Deinum, twee stations verderop. Voordat ik in kon stappen waaiden de eerste covers van de cape. Mijn man vroeg bij de notaris aan de overkant van de straat of ze toevallig lijm hadden maar ze hadden alleen nietjes. In de trein was een vrouw zo behulpzaam om de omslagen er met opgerolde stickertjes weer op te plakken. Verder werd ik onderweg niet tegengehouden door een conducteur die dacht dat ik misschien een bomboekenrok droeg. De reis, twee stations verderop, verliep vlot.
De conducteur werd pas wakker in Deinum. Daar stond een groot deel van de leerlingen van Twaspan me op te wachten. Twee man van Omrop Fryslân filmden het hele gebeuren, zoals later, in een compilatie, was te zien op hun site. Zie hier.
De leerkrachten en kinderen zetten me op een feestelijke stoel met een ladder eronder en in deze ‘draagstoel’ werd ik het dorp binnen gedragen. In school stonden de stoeltjes voor de kinderen al klaar. Toen iedereen zat, was het tijd om te zien of de echte schrijfster wel achter de voile zat. En ja, ik was het echt! Ik vertelde wat we gingen doen de komende weken en las het begin van een verhaal voor dat ik aan het schrijven ben. Alle kinderen luisterden ‘mei sân pear earen’ en wilden meteen aan het werk voor de prijsvraag die achter het verhaal verscholen zat.
Als ik had gedacht dat de combinatie van boekenrok, cape en zwarte hoed angstaanjagend zou zijn, had ik het mis; toen alles was afgelopen stormden een paar kleuters op me af om mij en mijn rok te omarmen. Lief!
Woensdag de 27ste januari kreeg ik alweer een warm welkom. Ditmaal in Minnertsga op De Wizebeam. De fiets van de juf stond klaar in school want buiten ging de wind hevig te keer. Met de fiets aan de hand wandelde ik naar het kleuterlokaal, waar de kinderen al klaar zaten. Met een fietsbellenlied van de onderbouw, een zelf geknutselde brievenbus, een collage, een zelfbedacht tegeltje en een diepte-interview door de leerlingen van groep 7 en 8 werd het een prachtig feest. Behalve leerkrachten en kinderen waren ook ouders aanwezig. Mooi zo, ze hebben een belangrijke rol!
Na het programma in het kleuterlokaal verhuisden we naar de hal, waar moeders een prachtig hoekje voor me hadden gemaakt. De wethouder van Onderwijs knipte het lint door om het knusse Schrijvershonk te openen, dat later nog verder werd aangekleed met de attributen die de leerlingen hadden gemaakt. Omdat het al behoorlijk lang had geduurd, gingen de kinderen van de onderbouw terug naar hun lokaal, de midden- en bovenbouwkinderen kwamen naar een ander lokaal waar ik het verhaal voorlas. En ook al was het intussen pauze, ze wilden meteen aan de slag met de prijsvraag.
‘Ik weet twee antwoorden, Hanneke,’ zei een jongen uit groep 8. ‘Dat is prachtig, maar toch wil ik graag één antwoord hebben. Misschien moet je er eerst een nachtje over slapen,’ zei ik. ‘Een schrijver moet soms ook zinnen schrappen omdat een andere beter is.’
We zijn los en begonnen meteen met een moeilijk onderdeel: darlings killen. Dat kunnen ze niet snel goeg leren.
