Processenmix
De vorige keer schreef ik ze netjes op een rijtje: de processen die ik moet doorlopen voor een prettig leven. Het echte leven werkt echter anders, zeker met mijn hoofd dat geen middenweg kent en af en toe zo getraind als een hond reageert op bepaalde woorden. Zoals de huisarts die het woord ‘eenzaam’ in een zin noemde met mijn situatie, de combinatie long Covid en echtgenoot overleden. Eenzaam? Ik? Ik had toch contacten genoeg? Digitale contacten, die wel, maar zelfs die worden minder omdat ik ook daar te moe voor ben.
Door het schrijven over de processen en eerder al over het regelen van mijn toekomst begon het serieuze denken over hoe het verder moet. Het leven leiden zoals ik voor long Covid had bedacht gaat niet meer: met schrijven, lezingen geven en af en toe eropuit trekken met vakanties. Van vakanties kun je immers nooit genoeg hebben. Nieuwe werelden ontdekken en oude begroeten, het zit er helaas niet meer in.
Na het schrijven van die stukjes wist ik dat ik rigoureus zou moeten ingrijpen. Zou ik dat niet doen, dan kon ik maar beter een aantal geraniums in de vensterbank zetten en daarachter gaan zitten treuren tot de dood erop volgde. Dat ligt niet in mijn aard, dus moest ik stappen zetten. Na veel gegoogel kwam ik erachter dat mijn zoekwoord ‘serviceflat’ moest zijn en al snel belandde ik op de site van zo’n flat.
Inmiddels ben ik een paar stappen verder. De afgelopen weken heb ik twee keer een appartement in een serviceflat bekeken. De eerste keer, met dochter Margryt, kwam ik mopperend thuis, vol vooroordelen over bloemetjesjurken en grijze permanentjes en dat dat toch niks voor mij was, al die ouwe mensen… (ik ben nog maar 72 maar voel me vaak over de 100). De volgende dag dacht ik: zo wordt het niks, Hanneke, als je nu voor elk negatief woord eens iets positiefs bedenkt dan geef je het een kans. Toen een vriendin ook nog sprak over ‘het jezelf gemakkelijk maken’ vond ik eindelijk het knopje waardoor ik mezelf toestond om het huis waar ik bijna 34 jaar woonde te verlaten, om dat veel te grote huis met tuin te verruilen voor een appartement. In de serviceflat is tot de laatste snik zorg als je het nodig hebt, er worden gezelligheden georganiseerd van sjoelen en bingo tot het volgen van een cursus of het bijwonen van een lezing, je kunt er warm eten, 2 van mijn 3 kinderen wonen vlakbij en het 3de kind woont op fietsafstand. Alles, op 1 ding na, is precies wat ik nodig heb om veel rustiger te leven. 
Dat ene ding waar ik echt van moest slikken is dat mijn rode poes Foekje niet mee mag; tegelijk weet ik dat ze doodongelukkig zou worden op de derde verdieping. Gelukkig mag ze bij mijn dochter komen wonen, die op rollatorwandelafstand woont en waar ze liefdevol wordt ontvangen. Toen ik het appartement een tweede keer bezocht, met zoon Menno, kwam ik heel anders binnen. Ik zag de mogelijkheden, wat ik ervan kan maken en dat gaf me rust.
De serviceflat waar ik ga wonen is Nijlânstate in Leeuwarden. Nijlân is een groene wijk en de state ligt aan het Van Harinxmakanaal. Er is een wachtlijst voor de appartementen die op het kanaal uitkijken en dat uitzicht is ook prachtig, maar het ligt op het zuiden. Aangezien de zomers alleen maar warmer worden, behalve deze dan, en ik steeds slechter tegen de warmte kan, is dat voor mij 
geen optie. Aan de westkant is een appartement vrij dat behoorlijk moet worden opgeknapt maar als je daar doorheen kijkt is het precies wat ik zoek.
En alle spullen die in het grote huis staan? Want het staat van de zolder tot de garage behoorlijk vol!
Veel kan niet mee en sommige dingen doen pijn om ze weg te doen. De kinderen hebben opgehaald wat ze graag uit hun ouderlijk huis mee willen nemen en maandag komt de Oprommer om de zolder en de garage op te ruimen en ‘fotoklaar’ te maken. Want nu het huis in de verkoop gaat heb ik samen met Menno een verkoopmakelaar uitgezocht die staat te popelen om mooie plaatjes van mijn huis te maken die hij op hun site en op Funda gaat zetten. Een financiële man helpt mij met de financiën, een ontzorgende verhuizer gaat me als de tijd daar is verhuizen. Maar eerst zal het appartement nog worden opgeknapt zodat het echt mijn plekje wordt. Een aannemer heb ik al. Met vereende krachten moet het allemaal wel lukken.Het is spannend, het is veel en ik krijg ontzettend veel papieren die ik amper snap maar die ik aan mensen laat lezen die dat beter kunnen dan ik zodat ik met een goed gevoel handtekeningen zet. Tussendoor probeer ik te rusten, al wil dat niet al te best lukken. Liever schrijf ik een stukje om dingen voor mezelf duidelijk te maken. Het is fijn om weer naar de toekomst te kunnen kijken in plaats van alleen maar achterom.
Het is bijna 34 jaar geleden dat we hier met z’n vijven introkken en nu zal ik in mijn eentje verhuizen. Poeh! Dat is wat!
Later meer over het afscheid van de dingen.
