Makkelijker maken (1)
Al heel vaak heb ik het verteld aan iedereen die het wilde horen. Ik ga naar Nijlânstate om het mijzelf makkelijker te maken. Als voorbeeld noemde ik dat om een uur of twaalf het warm eten wordt gebracht en neergezet in een kastje naast de voordeur waar je later de gebruikte schaaltjes terug kunt zetten. In het kastje daaronder kun je je huisvuil kwijt dat een keer per week wordt geleegd. Er is zorg voor wie het nodig heeft, de wijkverpleegkundige komt in het begin al om kennis te maken, er zijn klusjesmannen die je kunnen helpen met het ophangen van een schilderij, het vervangen van een lamp of wat dan ook. Om 10 uur ’s morgens staat er koffie klaar in de kamer naast de receptie en daar zitten altijd wel mensen om een praatje mee te maken. Er is van alles te doen: van lezingen of iets dergelijks, tot klaverjassen, bridgen, biljarten en vele andere bezigheden. Ook als je licht dement bent is er gelegenheid om met anderen dingen te doen.
Dat ‘makkelijker maken’ was noodzakelijk omdat ik long of post Covid heb en dat heb je eerder dan dat je het kwijt bent. Het heeft dus minder met mijn leeftijd te maken dan wel met mijn ziekte, want ja, het is een ziekte die behoorlijk invaliderend kan werken zeker als je niet naar je lichaam maar naar de goedbedoelde adviezen van vrienden of kennissen luistert. Blijven bewegen, hoor! Het mooie weer komt weer aan! En onder de mensen blijven! Ik waagde het erop en ging naar de reünie die mijn laatste klas in Grou organiseerde. Ik werd afgehaald door een oud-leerling, genoot van de jongens en meisjes van vroeger, had gesprekken zoals ik ze lang niet had tot na het eten ineens de gordijnen dichtvielen. Gesprekken vervormden tot bleblebleh, gezichten werden wazig en ik wist: ik moet weg, zo snel mogelijk. Ik belde Lykele die meteen kwam en in die tijd liep ik langs de verschillende tafeltjes om afscheid te nemen; ik vertrok met pijn in mijn hart maar tegelijk tevreden omdat ik het zolang had volgehouden. Thuis gekomen zette Lykele thee voor me en adviseerde me op tijd naar bed te gaan en dat deed ik ook, maar steeds stond ik weer op omdat ik nog zo aan het nagenieten was. Ergens na drieën viel ik in slaap tot tegen zevenen en voelde wat ik liever niet had willen voelen. Ruim 14 dagen daarna kon ik vrijwel niks, de energie die ik had stak ik in noodzakelijke huishoudelijke klusjes. Ik had veel pijn, was uitgeputter dan uitgeput maar bleef onrustig en sliep slecht. Na ruim een week vond ik het mooi geweest, dat nagenieten, maar ik kon niet anders.
Ik had een afspraak met de pijnpoli waar de verpleegkundige alle tijd voor me nam. Margryt, die me had gebracht, zat naast me en beet af en toe op haar tong als ik er niet helemaal uit kon komen, om mij de gelegenheid te geven mijn verhaal te doen. Het advies was dat je bij chronische pijn het beste afleiding kunt zoeken wat met Long COVID best ingewikkeld is aangezien elke afleiding prikkels veroorzaakt. Ik luisterde goed en heb de dagen daarna steeds iets bedacht, iets kleins dat met afleiding had te maken maar op zondag schoot het in mijn rug, bil, kuit. Mijn lijf krijste om rust, lopen ging nauwelijks meer en ik verging van de pijn. Probleem: ik was bijna door mijn pijnstillers heen. Maandag mailde ik met mijn huisarts die dezelfde dag nog antwoordde dat hij het had laten doorgeven aan de apotheek; dat betekende dat ik tot donderdag moest wachten tot het me werd gebracht. Ik maakte een afspraak met een nieuwe fysio, dat kon over 2 weken en dan had ik nog het geluk dat Margryt bij die fysio was en me al had aangekondigd. Dinsdags was het zulk stralend weer, ik miste mijn tuin en mijn vrolijke rode poes en snakte ernaar om een stukje, als was het nog maar zo kort, te wandelen langs het kanaal. Ik was er nog niet eerder geweest, er was steeds iets dat me thuishield. Nu was er een koor in mijn achterhoofd dat zei: ‘Ga eruit, Hanneke, dat is goed voor je. Naar buiten, lekker in de zon, vitamientjes D opdoen, ga, Hanneke, ga.’ Ik deed mijn jas en schoenen aan en ging.
Buiten was het heerlijk. Ik genoot van iedere stap; het was een beetje hetzelfde gevoel als ‘De idioot in het bad’ wat ik in het Martiniziekenhuis had toen ik daar voor het eerst onder de douche stond. https://hannekedejong.frl/covid-en-zo-5/ Het was niet ver naar het kanaal, dat viel me alles mee. Een stukje verder stond een bankje te lonken, er zaten twee vrouwen op, dat maakte niet uit, daar kon best nog eentje bij. De vrouwen gingen al snel beide een kant op en dat was ook best; ik maakte een paar foto’s als bewijs, genoot me suf en dacht toch al snel dat het mooi was geweest. Er kwam een vrouw voorbij waar ik aan vroeg of er, als ik doorliep, al snel een pad linksaf zou slaan naar Nijlânstate. Nee, zo’n pad was er niet. Terug langs dezelfde route was ook goed al begon ik mijn been te merken. Ik kon het net halen, was blij toen ik weer in mijn eigen kamers was en ging liggen. Ik wist: dit is te ver geweest.
Woensdag en donderdag leefde ik van paracetamol naar paracetamol met af en toe een klein extraatje er tussendoor. Donderdagavond zou ik mijn gewone pijnstillers weer hebben als de apotheek langs was geweest. Op de namiddag belde de apotheek: of ik ervan op de hoogte was dat ik voor de codeïne moest betalen. Jazeker, wist ik dat, dat maakte me echt niet uit, als de pijn maar af zou nemen! Maar, vroeg ik, ik heb het maandag al aangevraagd, het komt toch vandaag wel? Nee, ze ging het bestellen. ‘Dan is het er dinsdag en brengen we het u volgende week donderdag.’ Ik kon het niet geloven! Nog zo’n week! Ik vertelde over mijn laatste dagen en de mevrouw zei dat ze het wel als spoed kon bestellen, dan zou het er morgen zijn. ‘Kunt u het zelf ophalen?’ Mijn mond viel open, en mijn verbazing, zeg maar verbijstering was kennelijk overgekomen. ‘Of hebt u iemand die het voor u op kan halen?’ ‘Dat komt wel goed,’ zei ik. Die avond nam ik mijn laatste oxycodon, die ik lang geleden had gekregen voor extreme gevallen zoals nu. Ik was er zuinig op geweest, zou ze niet weer krijgen maar ik wilde zo graag pijnloos slapen.
(volgende keer verder)
