Kinderboekenweek: voor altijd jong
Vanavond is het kinderboekenbal, de opening van de kinderboekenweek. De enige week per jaar die uitrekbaar is. Voor sommige schrijvers is die week al begonnen. Ze treden op, als oude dametjes met pruiken op, met haarnetjes er overheen, achter een rollator, met suffige tasjes en wat niet al. Want het thema is opa’s en oma’s.
De nationale knuffelopa Dolf Verroen heeft het kinderboekenweekgeschenk geschreven. Dolf hoeft geen pruik op, hij is mooi grijs, hij hoeft niet geschminkt en doet zich niet ouder voor dan hij is. Dolf is 87 en hij is de belichaming van Voor altijd jong. Niet zijn lichaam is jong, dat wordt gewoon oud zoals bij iedereen, maar zijn geest is jong. Niet in de zin van kinderlijk. Het mooie van op oude leeftijd jong zijn is dat je weet hebt van het leven, in al zijn facetten, maar dat je er met humor, fantasie en verwondering naar kunt kijken. Dat is niet iedereen gegeven, er zijn kinderen die oud worden geboren. Die zie je op hun zesde al enigszins gebogen lopen, net als hun vader, en je kunt uittekenen hoe ze op hun vijftigste zullen zijn.
Ik ben een oma, dat wil zeggen, ik ben natuurlijk een beppe. Deze beppe treedt niet op tijdens de kinderboekenweek, want ze heeft het te druk met schrijven. Ik ga wel een keer voorlezen, misschien twee keer zelfs, op de scholen waar mijn kleinkinderen zitten. Daar kom ik gezellig voorlezen, als beppe. Ik verkleed me niet met netjes en een leesbril en de rollator laat ik deze keer ook thuis. Ik kijk met een vermaakte blik naar alle verkleedpartijen en denk terug aan deze zomer.
In juli was ik vaak in mijn nieuwe schrijfchalet te vinden, hard aan het werk met een jeugdboek. Op een zondag arriveerde Dolf Verroen om de nieuwe aanwinst te bekijken en bij te praten en koffie te drinken. Het was gezellig, hartelijk en warm, zoals altijd als je Dolf op bezoek krijgt. Tegen het middaguur arriveerde een delegatie uit de Achterhoek. Mijn vriend Theo Soontiëns, die werkt aan een prachtig project, Taalstaatjes, nam twee meisjes mee die Dolf en mij gingen interviewen. Theo nam mijn chalet over, verzorgde de lunch, de cameravrouw maakte haar spullen in orde en om de beurt werden we geïnterviewd. Ik ben erg benieuwd naar de filmpjes!
Het was een heerlijke dag, we spraken veel over boeken en lezen en alles wat ons bezighield. Leeftijd was niet een item, al waren de verschillen groot: de meisjes een jaar of elf, Dolf en ik iets ouder, maar we begrepen elkaar. Het was een dag zonder toeters of bellen, een onvergetelijke dag. Vanavond, als de kinderboekenschrijvers hun bal hebben, ga ik de foto’s nog eens bekijken en denk terug aan die mooie dag in juli, die leeftijdsloze dag waarin alles perfect was.
Veel succes Dolf en alle andere kinderboekenschrijvers!
