Hûndert jier heit
As bern wie 7 febrewaris ien fan de moaiste dagen fan it jier. Net allinnich wie it dy deis ús heit syn jierdei, mar dy fan master ek! Op it twamansskoaltsje fan ús heit waarden de jierdeis fan master en juf mei de hiele skoalle fierd. Allegearre yn ien lokaal en it wie de hiele dei feest. Foar it skoft mocht master of juf pakjes útpakke, nei it skoft diene de bern tenielstikjes en Wigle Ruiter spile poppekast! Middeis kaam it filmtastel midden yn it lokaal te stean en seagen wy film, dêr’t dy fan de Dikke en de Dunne de moaisten wiene.
Op dat skoaltsje giene de dingen wol ris wat oars as op oare skoallen, al wist ik dat doe noch net. Hoe lyts de groep ek wie, wy songen kanons en twastimmich, by hantfeardigens learden wy mei pitryt dingen te meitsjen. Us heit wie gek op pitryt. Wy hiene fan alles yn ‘e hûs dat hy makke hie en letter, doe’t er Marijke of mij yn de klasse krige, waard dat noch mear: ûndersetters, teeblêden, bôlekuorkes, papierkuorren, neam mar op. Ik hie der, krekt as heit, nocht oan en makke op de legere skoalle en letter op de PA ek ûndersetters en kuorkes.
Yn 2000, doe’t heit ferstoarn wie, kamen syn kuorren wer foar it ljocht. Ik krige ûo in papierkoer en sûnt dy tiid stiet dy ûnder myn buro. Ik bin der wiis mei, ek om it ferhaal derachter; boppedat kin ik min dingen fuort dwaan. Ik soe der dan ek net oer prakkeseare om de papierkoer fuort te smiten as Luca der net sa gek op wie. Hiel wat kearen hat er de tosken der yn setten en no is ien tredde oanfretten; it sjocht der net mear út. Dus siet ik ferline wike wat nijs út te sykje en krige ik juster berjocht dat der hjoed in nije ‘prullenbak’, gjin koer mear, komme soe. Op 7 febrewaris, presys op de dei dat ús heit 100 jier lyn berne waard! It fielt as krij ik in kado fan ús heit.
Soms tink ik oan him, dat er ús allegearre ris sjen moast, benammen syn bernsbern. De keuzes dy’t se meitsje yn it libben, hoe’t se no sels heit en mem binne, hy soe derfan genietsje. En dat koe er as de bêste: genietsje!
