Hereniging
Het berichtje van Lilan, dat mom and dad over twee dagen aan zouden komen op Schiphol, kwam toch nog onverwacht. Of ik er, please-please, bij wilde zijn. Natuurlijk wilde ik dat! En dus reed ik met mijn man op een doordeweekse avond naar Schiphol. Het was mistig en niet zo’n beetje.
Ik kom zelden op Schiphol en mijn man, die geen reiziger is, nooit. We waren veel te vroeg vertrokken, het ging sneller dan we verwachtten. Niet erg, want op Schiphol is altijd wat te doen. We zochten uit waar de vliegtuigen uit Istanbul aankwamen en wachtten aan de overkant van de hal bij een grand café op wat er zou gebeuren. We aten een hapje en dronken er wat bij en na een klein uurtje verscheen Lilan met Ezzat, haar oudste broer en een vriend. Nog later arriveerde Rolan, de jongste die nog geen 18 is en in een gezinsvervangend tehuis voor alleenstaande minderjarige asielzoekers woont, met zijn gevolg. Coach, mentor, de andere jongens van het huis en mensen van school, ze waren allemaal meegekomen om Rolan te steunen tijdens de spannende uren van het wachten. Ook een oom van Lilan, die nu in Aken woont, was meegekomen. Toen hij ontdekte dat mijn man redelijk goed Duits sprak, kwam hij aan ons tafeltje zitten. Al snel voelden we ons de meester en de juf tijdens het schoolreisje, waar alle jassen en tassen werden gedropt.
De broers en hun zus werden steeds nerveuzer. Ze maakten foto’s, lachten, kletsten en giebelden. Lilan was live op facebook en zo konden onze kinderen ook meegenieten. Ik kon het niet laten om er tussen te gaan staan, te praten met de coach van Rolan en met ophalers van anderen. Het was gewoon spannend! Weer op het bord van de aankomsten kijken: geland. Dat zei niks, het vliegtuig moest nog taxiën, de mensen eruit, bagage op de band, van de band. Dan: de deur, komen ze van links of van rechts? Eerst gokte iedereen op rechts, maar toen de meeste mensen van links kwamen, verhuisden we. En ja! Daar waren ze! Ik herkende Zoher, Lilans vader, aan zijn grijzende haardos en Rania, de moeder, van alle foto’s.
De kinderen stortten zich op hun ouders, knuffelden, zoenden, hielden elkaar vast en fluisterden elkaar dingen in de oren. Er werd menig traantje gelaten, ook door mensen die de familie (nog) niet persoonlijk kenden. De ouders van Lilan keken om zich heen, verbaasd over de menigte die hun kinderen op de been hadden gebracht. Allemaal nieuwe en oude vrienden en familie. Ze schudden handen en zoenden. ‘This is Hanneke, mom,’ stelde Lilan voor. ‘Sister!’ gilde Rania en we omhelsden elkaar alsof we elkaar een week geleden nog zagen en niet pas voor het eerst. Rania noemt me Sister, bijna vanaf het begin dat we elkaar via facebook ontmoetten. Ze heeft me veel geholpen toen ik het boek schreef. Ook Zoher, Lilans vader, kreeg knuffels. Hij kon het niet laten om steeds weer zijn kinderen aan te raken omdat ze er echt allemaal waren.
Het afscheid was er een van vrienden, ook van de mensen van de school en opvang van Rolan. Buiten was het nog mistiger dan de heenreis, we waren pas tegen halfeen thuis, verwarmd door nieuwe vriendschappen. Mijn boek in wording is nu afgelopen, ik hoef het ‘alleen maar’ op te schrijven.
