Dolf Verroen 90 jaar!
Vandaag wordt Dolf Verroen 90. Gefeliciteerd lieve Dolf! Ik hoop dat je er nog lang bent en liefst in deze conditie! Het is niet iedere schrijver gegeven om tot op deze leeftijd zeer regelmatig boeken te produceren. Maar Dolf doet het, ieder jaar minimaal een boek.
Ergens in de vorige eeuw, klinkt lang hè?, leerde ik Dolf kennen. Bij het FLMD in Leeuwarden zou hij een cursus kinderverhalen schrijven geven. Ik had er al meer cursussen gevolgd, tot Bouke Oldenhof, de cursusleider, zei dat ik nou maar eens echt een boek moest schrijven, maar de combinatie kinderverhalen en Dolf Verroen was onweerstaanbaar. Dus gaf ik me op en ik was de enige niet. We hadden een gezellig groepje en we schreven ons de vingers blauw. Tussen het schrijven door vertelde Dolf over zijn schrijversleven. Dat kon hij als geen ander en dat kan hij nog.
Na de cursus hielden we contact. We deelden soms uitgevers, en lief en leed, ik las wat Dolf schreef en Dolf mijn producten. Dolf was kritisch en eerlijk; van ‘Wês net bang, mar wol foarsichtich’ zei hij dat dit op alle scholen voor voortgezet moest worden gelezen. ‘Je moet het vertalen, Hanneke, dit moeten alle kinderen in heel Nederland lezen.’ Helaas dachten uitgevers er anders over en dat was jammer, maar de gedachte dat Dolf het goed vond, en met hem meer, troostte mij. Als hij een boek minder geslaagd vond, zei hij het ook: ‘Dit is slecht, Hanneke, dit is gewoon een slecht boek!’ Slik. Tien minuten later: ‘Het is echt een slecht boek.’ ‘Ja Dolf, dat had ik de eerste keer al begrepen.’
We schreven samen Time-out, een jeugdroman. Wat was het spannend om te doen! Na de eerste mails die ik van hem terugkreeg, vroeg ik me af waar Dolf in vredesnaam naartoe wilde. Wij sprongen samen in het diepe en zwommen af en toe ieder een kant op. Hoe verder we kwamen, hoe spannender het werd, want we wilden niet voor elkaar onderdoen! Tijdens de redactierondes was ik zeer onder de indruk van Dolfs werklust en energie. Had ik er maar een fractie van, dacht ik als ik uitgeteld naar huis reed.
Dolf is mijn leermeester, hij heeft me aangemoedigd de schrijver te worden die ik nu ben. Hij is altijd bereid een collega verder te helpen, voelt zich nooit verheven. De keer dat hij me ontzettend heeft geholpen, ik vermoed dat hij het zelf niet eens weet, is toen ik ruim negen jaar geleden viel. Binnen een paar weken was mijn innerlijk woordenboek verscheurd en mijn creativiteit weg. Een diepe depressie volgde, ik kon niet meer schrijven en mijn ideeënbron was in één keer weg. Het bleek een whiplash te zijn. In 2010, ruim een half jaar later, kwam Dolfs Prinsessenboek uit, met sprookjes over prinsessen. Ik las het en genoot, maar ontdekte dat ik een sprookje miste: De prinses in de put. Ik begon te schrijven, over een luie maar nieuwsgierige prinses die wilde weten hoe diep de put was en er zelf in viel. Dat deel was zomaar klaar. Maar toen! Hoe kreeg ik haar er weer uit? Het heeft bijna een halfjaar geduurd voordat ik het wist en toen kon ik haar er weer uit schrijven. Ik kon het weer! Ik durfde weer! En het klopte, volgens de psychiater die me gedurende die moeilijke tijd begeleidde. Dank voor je prinsessen, Dolf!
Lieve Dolf, ik hoop dat je nog veel boeken mag schrijven en dat je nog lang mag genieten in jullie heerlijke huis in Sint Nyk, het dorp waar ik opgroeide. Dat je vele lunches mag maken, samen met Gerard natuurlijk, waar je vele vrienden graag aanschuiven. Op naar de 100! Liefs, knuffels en een dikke tút!
Foto’s: Haye Bijlsma van Tresoar.
