De Grote Verhuizing, voorbereiding
Op donderdagochtend zou het beginnen, na weken en maanden voorbereiding. In mijn hele leven heb ik nog nooit zoveel tijd besteed aan het tot in de puntjes uitdenken hoe ik het wilde hebben. Ik wilde het zoveel mogelijk zelf doen omdat mijn kinderen een druk leven leiden met hun gezin, een veeleisende baan of in Menno’s geval een eigen café, samen met zijn Michelle. De eerste twee hobbels die ik moest nemen waren de verkoop van mijn huis en het zoeken van een nieuwe plek. De verkoop was het moeilijkste niet, een nieuwe plek moest aan de volgende voorwaarden voldoen: ik zou het moeten kunnen betalen zonder de last van een hypotheek, ik wilde in een zo groen mogelijke omgeving zijn waar ik zou kunnen wandelen, ik wilde naar Leeuwarden waar de kinderen wonen en ik wilde dat ik er liefst tot mijn laatste snik zou kunnen verblijven. Zeg maar als voorbereiding op de laatste halte: Goutum, waar Johan me voorging en waar alles zo prettig was geregeld.
Al vrij snel viel mijn oog op Nijlânstate, waar een serviceflat aan het Van Harinxmakanaal ligt. Wat me, behalve de groene omgeving, bijzonder aansprak was de organisatievorm, voor de eigenaren van appartementen is het een coöperatie. Niet gek dat ik daarvoor koos als je bedenkt dat mijn eerste echte uitgever de Koperative Utjouwerij was. Er bleken twee appartementen te koop te staan, tegenover elkaar, liggend aan dezelfde gang. In het oude gedeelte, maar dat was voor mij geen bezwaar, als er maar iets van viel te maken. Toen ik de eerste keer de gang die naar beide appartementen leidde binnenstapte voelde het akelig omdat er geen ramen waren en omdat de verlichting matig was, de vloer donker en ik geen idee had waar dat zou eindigen. Alles wat me tegen zou kunnen staan kwam hier samen; daarom noemde ik die gang aanvankelijk de blindedarm, een gang die nergens heen ging, behalve naar twee appartementen. Omdat dat te negatief klonk en de gang bovendien niet wormvormig was veranderde ik het in de Gedachtegang. Bij alles wat onontkoombaar is en op het eerste gezicht niet leuk, helpt ‘omdenken’ enorm. Als ik het voor het zeggen had zou ik vanaf het begin van de gang spotjes richten op de nu nog kale muren, die de bewoners na overleg met de directie mogen invullen. Ik heb al een idee. Dan nog iets lichts op de vloer en je hebt een veel prettiger voorportaal voor de twee flatjes aan het einde. De ene ligt aan de oostzijde, de andere aan de westkant. Het appartement aan de westkant trok me het meest aan omdat ik wel wat zag in de keuken en omdat je aan de westkant de hele (na)middag zon hebt terwijl aan de oostkant de zon na een uur of één weg is. Hoe heerlijk ik het ook vind om in de zon te ontbijten, ik heb toch liever de westkant. Bovendien bevalt het uitzicht me daar het meest: op de Nijlânsdyk die door de groene wijk slingert.
Nijlânstate staat om twee dingen bekend: de uitstekende keuken en het fantastische uitzicht op het Van Harinxmakanaal. Misschien moet ik zeggen dat het uitzicht daar fantastisch was, want aan de andere kant van het kanaal wordt in een sneltreinvaart een wijk uit de grond gestampt. Best jammer, als je je appartement hebt gekocht in verband met het landelijk uitzicht! Toch willen veel mensen aan die kant wonen en dus is er voor die appartementen een wachtlijst én zijn de koopappartementen duurder dan waar ik nu zou komen. 
Daar stond tegenover dat er veel aan moest gebeuren, het was ouderwets, er was te lang niks aan gedaan en het was totaal niet mijn smaak. Gelukkig is dat iets waar je wat aan kunt doen. Het klinkt nu simpeler dan het toen was, het uitzoeken van een aannemer, iemand voor de keuken en iemand voor de stoffering. Die laatste twee waren het minst moeilijk, de stoffeerder had drie jaar eerder onze benedenverdieping gedaan en een pleinbewoner zat in de keuken- en badkamerhandel. Aan de aannemer was een regisseursrol toebedeeld, die contact hield met iedereen die iets aan het appartement deed of er op een andere manier bij betrokken was. De ene zoon speelde een rol bij de verbouw, met de andere zoon zocht ik van alles uit en het grootste obstakel was loslaten van alles waar ik zo aan gewend was: het ruime huis, ja, daarom ging ik juist verhuizen, de tuin en alle spullen die ik overal in kwijt kon. Ik zette spullen op Marktplaats en ten slotte ‘gratis af te halen’ en ik moest heel veel boeken in de toekomst missen en ten slotte kwam de dag waar ik nog niet erg naar uitzag, maar er was geen ontkomen aan: de verhuizing deel I.
Dag huis met zoveel herinneringen!
