Aksjewiken foar bern
Wy giene op stap, Linda de Haan en ik, en wy reizgen trije wiken lang de skoallen by del. Fan Dokkum oant Reduzum, fan Paesens oant Burgum, nei Ljouwert en nei Hallum. Linda klaaide it lokaal oan, faak it gymlokaal fan de beukers, ik soarge foar in stoel, en as de bern kamen, wiene wy der klear foar.
Net ien kear hiene wy wat dúdliks ôfpraten, dat wol sizze wy ha dat ien kear besocht, mar it gie finaal oars, dus dat hie gjin sin en wy lieten spontaan barre wat barde. De iene kear begûnen de bern daliks te freegjen: ‘Wat is dat? Wêrom is dat?’ Dat wiene de fragen oer Linda har atrributen, want se kin net allinnich moai yllustrearje, se nifelet ek omraak.
As wy foarliezen, wie it ek noait itselde. Soms liezen wy om bar in alinea, soms lies de iene de tuskentekst en de oare wat der sein waard en soms oarsom. It gie samar, fansels, as giene wy al jierren tegearre op in paad. Wy hiene it nei it sin en fermakken ús ta de teannen út. Soms bejûch myn stim it en dan fertelde Linda wat mear en lies se wat mear foar, al koe ik it meastal net litte om mei in ‘swiere shagtrochsmoke stim’ myn sechje te dwaan.
De bern op de skoallen wiene ek allegear oars: yn Ljouwert hiene wy groepen mei in protte kleurde bern, dy’t gjin Frysk praten, mar wy koene Nederlânsk, dus gjin probleem. Dat wie de kear dat Linda fertelde dat ik as bern it lêzen en skriuwen earst yn it Frysk leard hie. Doe krigen wy it oer meartalichheid. Wy fregen wa’t thús noch in oare taal praten, de measten, en doe’t ik fertelde datst dan in fin mear hast as in bears, omdatst dy yn mear as ien taal uterje kinst, begûnen de eagen te glânzjen. Se hiene net in probleem, se hiene wat ekstra’s! Yn de lessen yn de stêd krigen wy de measte fragen. ‘Mevrouw, mag ik u wat vragen?’ Achterinoar troch, wy kamen amper oan foarlêzen ta.
Wy begûnen ek hieltyd faker oer inoar te fertellen. Sa as Linda oer myn twataligens en dat ik mysels as bern it Nederlânsk lêzen oanlearde; as ik geduld hân hie, hie ik it fansels yn de twadde klasse leard! En ik fertelde dat Linda it mier hie oan it tekenjen fan skuon, mar it draakje dat op de avenearskuon stie folle moaier wie om te meitsjen!
De bern seine tsjin Linda: ‘Linda liket wol in keunstner!’ En de lêste groep frege oan ús: ‘Soene jim de Gouden Griffel winne wolle?’
