2015, het jaar in woorden
Op de laatste dag van dit bijzondere jaar kijk ik nog een keer terug. Het was een jaar van uitersten, van intens verdriet tot grote vreugde. Het verdriet gold mijn zus die in februari overleed. Toen had ik nog geen idee hoezeer me dat de rest van het jaar bezig zou houden. Bij iedere gebeurtenis, mooi of verdrietig, miste ik haar.
In 2015 nam ik afscheid van mijn werk, OSG Piter Jelles, waar ik eerst voor de klas stond en later op de afdeling communicatie werkte, kwam ik als Schoolschrijver terug voor de klas, kreeg ik een nieuw schrijfonderkomen in Gaasterland en maakte ik kennis met een Syrisch meisje dat mijn viool kreeg. Allemaal gebeurtenissen die indruk maakten. Vooral de overdracht van mijn viool aan Lilan van 16 die alleen door Europa reisde was onvergetelijk, warm en liefdevol; we hebben nog steeds contact.
Er was meer. Zowel de vrouw van mijn neef, de zoon van mijn zus, als de vrouw van onze jongste zoon, bleken zwanger te zijn en dat kwam in beide gevallen als een verrassing. Eind oktober was het zover: beide echtgenotes bevielen 2 weken te vroeg, binnen een week. Het was een spannende tijd die uiteindelijk goed afliep. De wereld was een jongetje en een meisje rijker.
Het maakte dat ik dit jaar veel bezig was met het fenomeen familie. Het gezin waaruit ik kwam, waarin ik kind was, bestond niet meer. De woordgrapjes, geschiedenisjes en anekdotes kon ik niet meer met een half woord delen. Dat overviel me totaal. Het zussengevoel, samen dingen delen, miste ik steeds meer, hoe verschillend we ook waren geweest.
Op eerste kerstdag had onze dochter ons uitgenodigd om te komen eten. Het hele gezin: zoons, hun vrouwen en kinderen, was er, acht volwassenen en vier kleintjes tussen de 5 jaar en de 8 weken. De kleinkinderen speelden met elkaar, onze kinderen keken ernaar en allemaal genoten we ervan. De kleintjes gingen toen ze moe waren bij de verschillende ooms en tantes op schoot zitten. Ik voelde me rijk, het besef van, zoals je in het Fries zegt: een ‘omsittend laach’ maakte me blij. Op dat moment realiseerde ik me dat ik niet meer onderdeel ben van het gezin waarin ik kind was, maar van dit gezin waarin ik de moeder en grootmoeder ben. Opgeschoven in de tijd.
Het jaar 2015 is bijna voorbij. Het was een emotioneel jaar, vaak niet makkelijk maar wel goed. Nu gaan we op naar 2016. Voor me ligt een nieuw seizoen als Schoolschrijver en ik kan eindelijk weer schrijven, dus laat maar komen! Ik wens een ieder een jaar waarin je de onbevreesdheid van het Syrische meisje mag ervaren, de warmte van familie en/of vrienden, de vreugde van werk dat je graag doet en ja, gezondheid is ook prettig. Tsjoch!
