Strip- en klutssprookjes

Na de letters en de zinnen is het tijd voor verhalen. En niet zomaar verhalen, maar sprookjes. Als ik de kinderen ernaar vraag, blijkt dat de bekende sprookjes nog altijd bekend zijn: Sneeuwwitje, Assepoester, Klein Duimpje, De gelaarsde kat, ze kennen ze allemaal. Ook sprookjesfiguren kennen ze, zoals feeën, elfjes, kabouters, prinsen en prinsessen en natuurlijk boze stiefmoeders en lieve petemoeien.

In groep 3 krijgen de kinderen een knipblad met woordjes erop die ze mogen uitknippen en in hun tekening, een toverbos, mogen plakken. Het woordje pad zorgt voor enige onzekerheid: wat voor soort pad? Waar je over kunt lopen of die je als prinses zijnde kunt zoenen zodat het een prins wordt? We filosoferen over de vaardigheden van een prinsen en prinsessen: zoenen is belangrijk! Pad mag allebei, dat hangt van de tekening af.

Groep 4 schrijft een zelfbedacht sprookje en samen weten we het begin en het eind: Er was eens en Ze leefden nog lang en gelukkig. Maar ja, wat moet er tussenin? De een vindt het moeilijk, de ander schrijft het blad helemaal vol, zodat de tekening op de achterkant komt. Er wordt gewerkt, en hoe! En dat terwijl ze in de afgelopen week ook al een abc hebben gemaakt!

Groep 5/6 is afgelopen week ijverig bezig geweest: ze bedachten hun eigen stripsprookje. Sommige kinderen zelfs meer dan één! Van de stripsprookjes gaan we verder met klutssprookjes. Elk groepje mag drie kaartjes trekken uit drie verschillende tasjes. In tas 1 zitten kaartjes met sprookjestitels, in tas 2 met een dier en in tas 3 met een sprookjesfiguur. Zo krijgen ze geklutste sprookjes, bijvoorbeeld Roodkapje, kikker en fee. De leerlingen overleggen wat ze met deze combinatie kunnen doen. Natuurlijk illustreren ze hun verhaal zelf. Volgende week mogen ze me de resultaten mailen.

Krabbel en Nies en Hendrik Haan in Twizel

Vorige week las ik in groep 3 en 4 van cbs De Oanrin het begin voor van ‘Krabbel en Nies’. Dit boek met avonturen uit het leven van twee zwerfkatten, geschreven door Pieter Feller, is fantastisch geïllustreerd door Marieke Nelissen. Maar Marieke heeft ernstige concurrentie gekregen. De leerlingen hadden schitterende illustraties gemaakt naar aanleiding van het verhaal over de achtervolging op de markt. Juf las het fragment nog een keer voor, zodat ze echt alles wisten en zich helemaal konden inleven in de wereld van de zwerfkatten. Omdat het boek de kinderen zo aansprak, leest ze hier de komende tijd verder uit voor en de leerlingen luisteren ademloos. Dat is een groot compliment, want in de hoofden van deze groep lijkt wel helium te zitten. Met hun achterste op de stoel zitten is een grote opgave, dan staan of ‘zweven’ ze alweer! Maar o, wat doen ze hun best!

Wat is een goede volgorde als je een verhaal schrijft? Moet je meteen vertellen wie iets vervelends heeft gedaan als daar het boek om draait? Hoe schrijf je een verhaal in de goede volgorde? Om dat te leren, kregen de kinderen van groep 5 en 6 een geklutste versie van het bekende gedicht ‘Hendrik Haan’ van Annie M.G. Schmidt voor de neus. De eerste opdracht was om het goed te lezen.

‘Ik vind het een raar gedicht,’ vond een van hen.

‘Wat is er dan mee?’ vroeg ik.

Ze lazen het nog eens aandachtig door en ontdekten dat de volgorde niet goed was. De coupletten waren door elkaar gewaaid!

‘Waar begint het mee?’ was mijn vraag.

Vorig jaar hadden ze goed opgelet, dus was het antwoord: de titel.

Bij de witregels mochten ze alles doorknippen en daarna op gekleurd papier leggen. In de goede volgorde!

De kinderen knipten, ze dachten en legden het meestal meteen goed. Want ja, als je iets doorvertelt, doe je er vaak een schepje bovenop. Dat herkenden ze wel.

Nu vonden ze het wel een leuk gedicht. Ze mogen deze week een strip maken van een sprookje dat begint met Er was eens en eindigt met Ze leefden nog lang en gelukkig, in zes vakken.

Groep 7 en 8 maakte kennis met hun beroemdste inwoonster ooit, de schrijfster Simke Kloosterman. Volgende week bezoeken ze Tresoar, zodat ze in de archieven mogen kijken wat er allemaal te vinden is over Simke. Ze hebben er zin in en ik ook!

Op de drempel van 2017/2018

Het was een bijzonder jaar, 2017. Het had alles: van verwelkomen en nieuwe eigenschappen van mezelf ontdekken tot loslaten.

Ik mocht drie boeken van mezelf verwelkomen. ‘Wês net bang, (mar wol foarsichtich)’ lag eind december 2016 al in de winkel, de officiële presentatie, met veel aandacht van pers en Omrop Fryslân, was aan het begin van 2017. Eregaste was Lilan, die de avond ervoor al bij ons was gekomen zodat we mooi op tijd in Heerenveen, waar de presentatie plaats vond, konden zijn. Zie bericht1. Tussen de bedrijven door zat ze met haar moeder te appen en toen alles voorbij was, tijdens de lunch, vertelde Lilan dat haar ouders ook naar Nederland zouden komen.

En dat was verwelkomen in superlatieven: de hereniging! Van Lilan en haar beide broers met hun vader en moeder. Wij mochten erbij zijn en ik kan er nog kippenvel van krijgen. Hier bericht 2

Het gewone leven ging intussen verder; ik had twee scholen waar ik als Schoolschrijver met veel plezier de kinderen meenam naar onbekende oorden, waar je geen fouten kon maken maar wel beter kon worden, met lezen, schrijven en andere taalrelevante onderwerpen. Een feest!

Na dat feest, het was bijna zomer, werd alles in orde gemaakt voor mijn eerste operatie ooit: ik kwam in aanmerking, meer dan!, voor een nieuwe heup. Terwijl ik op de operatie wachtte, vond ik het tijd worden de laatste dozen met spullen van mijn ouders op te ruimen. Ik ben erg slecht in weggooien, loslaten, maar het moest, vond ik zelf.

Ik ontdekte veel over de achtergrond van mijn vader en er waren nogal wat foto’s en papieren die ik niet weg kon doen. Gelukkig kon ik er anderen blij mee maken: De Beuk, de lagere/basisschool in St. Nyk waar mijn vader zo lang hoofd van was kreeg foto’s van optochten en toneelstukjes, naar het archief van Gaasterland bracht ik een doos met foto’s en papieren over Oudemirdum, de oorlogen en meer. Wat waren ze er blij mee!

Tot slot nog wat familiedingetjes die naar de kleinkinderen gingen. Loslaten viel niet mee; terwijl ik in de oude foto’s dook, en wat ik verder tegenkwam, miste ik mijn ouders en zus meer dan in alle jaren ervoor. Het gevoel alleen te zijn, dat ik geen nest meer heb waaruit ik kom, ook al heb ik een man, kinderen en kleinkinderen, viel niet mee. Ik heb geen nest meer maar ben er, samen met mijn man, één, het nest van mijn kinderen en ‘neiteam’. Dat is (als je geluk hebt) gewoon het leven.

Dan de operatie: die viel mee! Grappend de ok in en giechelend er weer uit, dat had ik niet verwacht. Ook de eerste 6 tot 8 weken viel ik mezelf ontzettend mee! Ik deed mijn oefeningen, nam rust en oefende, ik las me suf en breide af en toe, en keek naar zonnige vakantiefoto’s van iedereen die wel weg kon gaan.

Na die weken ging het herstel langzamer en was mijn geduld op. Om mezelf op te peppen reserveerde ik daarom vast een vakantie naar La Palma, binnenkort, als goedmaker voor de gemiste vakantie en als voorpret voor de volgende zomer die ik ga missen. Want in zomer 2018 wordt eerst mijn man geopereerd aan twee hernia’s en daarna krijg ik weer een nieuwe heup. Gelukkig zijn dan de heupen vernieuwd en kan ik hopelijk jaren vooruit.

Aan het eind van het jaar bezochten we Lilan en haar familie en we zagen hoe ze hun best doen zich thuis te voelen in Nederland. Ze leren de taal, de vader doet vrijwilligerswerk, de kinderen willen studeren en hogerop komen en de moeder die het Nederlands heel snel oppikt, wil dat haar gezin gelukkig is.

‘Gelukkig zijn’ willen we allemaal en meestal komt het je niet aanvliegen. Dus wijs niet naar een ander wat die verkeerd doet, maar kijk hoe jij jezelf en de mensen om je heen een beetje gelukkiger kunt maken. Soms lukt dat, soms niet. Mijn tante Harmke zei dan: ‘Pikerje net, it komt dochs oars.’ En sa is ‘t.

Samen met dochter Margryt eindigden we heel gezellig met een high tea, die ze had gewonnen. Voor iedereen een feestelijk uiteinde en op naar een goed 2018!

Tsjoch, sûnens en proost!

Gefeliciteerd!

Vandaag wordt Lilan 20 jaar! Het gaat goed met haar en het gezin. Hoe we dat weten? We zijn er het vorige weekend geweest. Ja, dat weekend dat het zo sneeuwde! We hadden een Bed & Breakfast gehuurd aan de rand van Oss, waar we genoten van het huisje en het uitzicht. Van daar waren we zo bij de familie Abdo.

We namen een doos vol cadeautjes mee, gemaakt door een klas van Anna Marije Bloem, n.a.v. Wês net bang. Het was een van de opdrachten uit de lesbrief bij het boek, maar dan opgepimpt. De leerlingen hadden veel zorg besteed aan de inhoud. Hartjes waren favoriet, wel of niet met teksten. Zelfgemaakte puzzeltjes waar Lilans naam op stond, een chocoladeletter met de B van Bogerman en noem maar op. Lilan was er erg blij mee. Het was het begin van een prachtig bezoek aan Lilan, haar broer en haar ouders.

In de namiddag kwamen we terug om te eten. Lilan en haar moeder hadden lang in de keuken gestaan en het resultaat was een heerlijke, Syrische maaltijd. Het was fijn om samen te eten en te genieten van dit gezin dat zo graag onderdeel van de Nederlandse gemeenschap wil zijn. En dat lukt goed!

Rolan zit nu op de Vavo, Lilan doet in het voorjaar van 2018 staatsexamen zodat ze na de zomervakantie ook naar de Vavo kan. Rania spreekt verbazingwekkend goed Nederlands voordat ze hier nog geen jaar woont en Zoher laat zijn handen spreken. Hij gaat, net als Rania, naar school, maar doet daarnaast vrijwilligerswerk. Zie filmpje!  Hij heeft zijn oude vaardigheden van timmerman opgepakt en heeft al heel wat moois gemaakt. Ezzat, die niet meer thuis woont, heeft zijn rijbewijs gehaald en leert ook Nederlands.

We hebben een heel fijn weekend gehad en zijn zeker van plan vaker terug te komen. Ongetwijfeld met Luca, want van hem heeft de familie ontzettend genoten. Ze missen hun eigen hondjes nog altijd en waren blij met onze vrolijke Luca, die zich bij hen helemaal thuis voelde.

Wij wensen Lilan een fijne verjaardag!

Hoera!!!