Over King en de drakenvlinders
Kijk naar de omslag. Kijk goed. Onder de naam van de auteur, Kacen Callender, staat: Bekroond tot jeugdboek van het jaar in Amerika. Nu ik het boek uit heb, word ik daar ontzettend verdrietig van.
Waarom?
Er staat niet bij in welk jaar dit boek werd bekroond maar het was een ander Amerika dan nu. Vermoedelijk wordt dit nu uit de bibliotheken gehaald; in hoeverre boekhandels nog vrij zijn om boeken als dit te verkopen weet ik niet.
Waarom zal dit nu minder worden gelezen, waar gaat het over?
De hoofdpersoon is King, een bruine jongen aan het begin van de puberteit, die zijn oudere broer Khalid vreselijk mist. Khalid overleed onverwacht, maar in Kings hoofd is hij nog zeer aanwezig. Daarbij mist hij Sandy, die lang zijn beste vriend was. Sandy is wit, hij is de zoon van de sheriff en hij heeft een slecht leven. Zijn vader mishandelt hem en sinds bekend is dat hij homo is, is dat er niet beter op geworden.
Toen Khalid hoorde dat Sandy gay was, maakte hij King meteen duidelijk dat hij niet meer met Sandy om moest gaan. Om bruin te zijn in Louisiana valt al niet mee, maar ga het niet ingewikkelder maken dan het is door bevriend te zijn met een homo, vindt hij.
Van het verhaal zal ik niks vertellen, maar het is spannend en prachtig geschreven. Zelden heb ik over verdriet en rouw mooiere zinnen gelezen; ook de twijfel van King of hij misschien net als Sandy homo is terwijl Jasmine net heeft besloten dat ze verkering hebben. Al klopt dat niet voor zijn gevoel, het is natuurlijk wel zo gemakkelijk. De beschrijvingen van de natuur, de broeierige sfeer van de bayou, de ruzies en het voor elkaar opkomen en bijna aan het eind de setting van de schitterende en kleurige Mardi Gras, wat een boek! Het is een boek om steeds weer te lezen, helemaal nú, om je te realiseren dat al is het in deze Trump-tijd misschien verboden, feiten niet veranderen. Er zullen altijd jongeren zijn die ontdekken dat ze zich van binnen anders voelen dan ze van buiten lijken, of ze nu wel of geen kleur hebben, die ontdekken wie ze zijn. Hopelijk blijft dit boek zijn weg vinden, hier, in Amerika en waar dan ook. Dit is een belangrijk boek, het zou in klassen gelezen en besproken moeten worden. Ik zou het eerder een C dan een B label geven, want ook in hogere klassen van het voortgezet onderwijs is dit een prima boek om het te hebben over thema’s als vriendschap, racisme, accepteren wie je bent, homofobie en rouw.
Dank je wel Queridokinderboeken dat we dit boek ook in Nederlands kunnen lezen en dank je wel Annelies Jorna voor de prachtige vertaling.
