Nei La Palma, in bêste reis (slot)
Op de eerste nacht na, die eindeloos lang duurde, bleef ik steeds rustig, wat er ook gebeurde. Dat veranderde zondags, toen ik ontdekte dat ik bijna door mijn medicijnen heen was. Ik had nog twee capsules voor ADHD en de schrik sloeg me om het hart. Die medicijnen kenden ze niet in het ziekenhuis, dat wist ik.
Ik belde naar huis, de man belde met SOS, ik wist immers precies waar ze thuis lagen! De boodschap was dat het niet mogelijk was mijn medicijnen naar La Palma te halen. Dat moest ik even verwerken. Met ADHD kun je niet of onvoldoende alle prikkels die binnenkomen filteren. Alles wat je hoort, ziet, ruikt, voelt komt keihard binnen, vele malen harder dan bij mensen zonder ADHD.
Het betekende dat ik alles wat in onze kamer gebeurde, wat ik hoorde, – de buurman die vijf keer terugkwam om afscheid te nemen, de dokters en zusters die met de buurvrouw bezig waren – , maar ook wat er zich op de gangen en soms zelfs in andere kamers afspeelde, bij me binnenkwam. Ik verstond geen Spaans, het was voor mij muziek, niet zacht en kabbelend, maar schetterend en bruisend. Ik vond het verbazingwekkend dat de tongen van de sprekers niet in de knoop raakten! Dan alle karretjes die over de gang reden, de bezoekers die vaak eindeloze gesprekken, alsof ze op zaterdagavond op het dorpsplein stonden te kletsen, voerden, de mobieltjes die de bezoekers meteen aanzetten en die rinkelden en bliepten. Dan was er nog een man, vermoedelijk aan het eind van de gang, die af en toe momenten had, bij voorkeur tussen tien en twaalf uur ’s avonds, om te gaan roepen. Hij riep namen, hij riep: ‘Dottore, dottore’, en wat hij allemaal maar aan leed kon verzinnen. Zijn luide weeklagende stem ging op zeker moment over op een ruzietoon, dan kwamen er anderen bij en werd het echt ruzie. Ik kon er niet aan ontkomen, zelfs niet als ik dopjes in mijn oren had. Alles, alles kwam binnen. Tot overmaat van ramp vroeg de echtgenoot van de buurvrouw aan de reisorganisatieman of hij wilde zorgen dat buurvrouw tv kon kijken. Ook nog herrie van de andere kant! (Gelukkig lukte het hem niet.)
Ik vertelde de hoofdverpleegkundige waar ik mee zat en ze zou haar best doen. Ik probeerde niet te piekeren en begon maar eens op te schrijven wat ik allemaal had meegemaakt. Dat leidde af. Al schrijvend bedacht ik wat een bijzondere vakantie ik eigenlijk had! Zeker nu ik geen zuurstof meer kreeg, zelf mocht douchen en naar het toilet mocht zonder toestemming, soms een eindje wandelde op de gang om te ontdekken waar alle geluiden vandaan kwamen, het was op zijn minst ongewoon. Ik kende inmiddels de mensen van de verzorging en verpleging steeds beter, en zij kenden mij: Hannikki.
Op een ochtend, ik was al gewekt en wachtte op het ontbijt, hoorde ik vanaf de gang galmen: ‘Hola Hannikki, café con lette?’
‘Si,’ brulde ik terug, ’por favore!’
‘Good for you, Hannikki!’ was het antwoord. Ik zag dit in Nederland niet meteen gebeuren!
Een sms-vriend schreef: ‘Je kon het daar wel naar je zin hebben!’
‘Als ik niet zo ziek was, en als mijn dochter over drie weken niet zou bevallen, dan zeker!’
Diezelfde ochtend kwam de zaalarts. Hij had overleg gehad met de longarts. Eigenlijk zouden ze nog graag wat onderzoekjes doen omdat ze wilden weten wat het nou eigenlijk was, wat hierachter zat. Aangezien dat ook in Nederland kon, mocht ik ’s middags naar het appartement zodat ik terug naar huis kon. Ik was Fit to Fly!
Even na tweeën haalde schoonzus me op en mocht ik, voorzien van een (Spaanstalige) brief aan de huisarts en een recept voor pufjes en pillen, het ziekenhuis verlaten.
Lief, lief ziekenhuis van La Palma, ik zal jou en al je lieve medewerkers nooit meer vergeten. Jullie waren geweldig.
’s Avonds aten we aan het strand bij een prachtige zonsondergang, met een gitarist, op een gezellig terrasje buiten.
Vrijdag konden we terugvliegen met Transavia waar de stewardessen goed voor me zorgden, waar een mevrouw van plaats ruilde zodat ik meer ruimte had; SOS internationaal had overal voor een rolstoel gezorgd met een vriendelijke jongeman erachter en vrijdagavond waren we weer thuis. Dank schoonzus Betty dat je een week langer voor me op La Palma bleef, dat je boodschappen voor me deed, samen met mijn man alles regelde met SOS, Transavia en de mevrouw van het appartement en wat niet meer! Dank lieve sms-vriend(innen) en kinderen, jullie berichtjes waren zo’n goed medicijn!
Thuis waren ze blij dat we, een week later dan gepland, terug waren. Luca was zelfs zo blij dat hij me geen seconde alleen liet!
