Eind december 2012 zou de wereld drastische veranderingen ondergaan, aldus de Maya-kalender. Sommigen zouden overleven, anderen niet. Maar alles bleef zoals het was.
In november vorig jaar voorzag ik mijn eigen kleine Maya-kalender met veel beginnen en als gevolg daarvan de nodige afsluitingen of eindes. Voor me lag een jaar waarin ik zou beginnen als Schoolschrijver, waarin ik met vroegpensioen zou gaan en dus afscheid zou nemen van mijn werk om me volledig te richten op schrijven.
Toen al wist ik dat mijn zus erg ziek was; ze had kanker en het ging hard slechter met haar. Terwijl mij een spannende, nieuwe tijd wachtte, was haar eindpunt bekend.
Dinsdag 3 februari was mijn eerste lesdag in Twijzelerheide als Schoolschrijver. Een intensieve dag vol nieuwe indrukken. De kinderen hadden veel vragen, waren nieuwsgierig en enthousiast. Geweldig om te doen. Na afloop bleef ik niet om nog even na te praten met de leerkrachten, zoals afgesproken. Ik voelde een grote drang meteen naar huis te gaan. Eenmaal buiten ging de telefoon: mijn zwager. Mijn zus was tijdens mijn laatste lesuur overleden.
Ik realiseerde me toen ik naar Heerenveen reed, om definitief afscheid van haar te nemen, dat ik de enige overgeblevene van ons vroegere gezin was. Het voelde onwerkelijk.
Afgelopen dinsdag is mijn zus begraven. Ik mocht ook wat zeggen en had een tekst voorbereid over familiebanden. Meestal binden ze, maar ze kunnen, ook of misschien juist in liefhebbende gezinnen, knellen. Als afsluiting las ik het gedicht voor dat Erna Sassen, collega-schoolschrijver, in haar roman Kom NIET dichterbij had geschreven. Toepasselijk, een beetje schrijnend en prachtig.
Vandaag besprak ik mijn aanstaande afscheid van mijn werk. En met dit stukje open ik officieel mijn vernieuwde website. Hier is ruimte voor stukjes over alles wat ik meemaak. De ene keer in het Nederlands en andere keren in mijn memmetaal. Ik houd jullie hier op de hoogte!
