Huisperikelen en dergelijke
Mijn huis staat te koop. https://www.waard.nl/woning/a-s-talmaplein-33-franeker/ Er zijn mooie foto’s gemaakt die een ruim en zonnig huis laten zien, een voor- en een achtertuin met veel groen. Ik kijk er vaak naar, zeker nu ik me realiseer dat ik binnenkort geen tuin meer heb maar twee smalle balkonnetjes. Weemoed om een tuin waar ik nooit iets aan heb gedaan, want Johan was de tuinman tot hij het na tig hernia-operaties niet meer kon. Al kon hij het vaak niet laten en schoffelde hij af en toe wat onmacht weg. Zoals vroeger na een vergadering, waarin het hoofd van de school het op veel fronten had laten afweten en zaken naar hem doorschoof, hij zijn frustraties verwoed wegschoffelde. Twee balkonnetjes zijn natuurlijk geen tuin maar ik kan er wel bloembakken neerzetten en een stoel voor als ik buiten wil zitten. Ik denk dat ik vooral de deur naar buiten open zal hebben voor wat zuurstof en geluiden van leven.
In mijn huis probeer ik deze dagen zo weinig mogelijk troep achter te laten, wat een uitdaging is, maar als er kijkers komen moet je niet over de kattenspeeltjes struikelen al mag het best duidelijk zijn dat het huis wordt bewoond, aldus de makelaar. Gisteren kwamen de eerste kijkers en werd ik opgehaald door een vriendin waar ik die middag welkom was. Foekje mocht thuisblijven, ze wist wat haar plaats was en meldde zich pas na de bezichtigingen bij de deur.
Vriendin en ik dronken thee, kletsten wat, ik deed een spelletje en was misschien niet de gezelligste. Hoe verder ik kom in het ‘proces’ zoals ik eerder beschreef, hoe zwaarder het me valt. Verhuizen staat niet voor niks in de stresstoptien maar met long Covid en zonder echtgenoot die nog geen twee jaar geleden overleed is het bepaald geen gemakkelijke klus. Aan het eind van de middag belde de makelaar om te vragen of Foekje weer
naar binnen mocht; hij had zijn werk gedaan voor die dag, wat mij betreft tenminste, en ik kon weer naar huis.
Omdat ik de volgende dag nauwelijks op mijn benen kon staan maar de rust niet had om te gaan zitten of liggen, ging ik het eerste stukje dat ik schreef na het overlijden van Johan corrigeren. Dat wil zeggen de Friese versie waarmee ik een begin had gemaakt om te zien of het verschil voor me maakte. En dat deed het: toen ik het stukje nog eens overlas kwamen alle gevoelens los die ik nog niet eerder had gehad. Tranen! Na die uitroepteken zou je denken dat het een zondvloed was maar nee, het bleef beperkt tot een stuk of vijf en daarna was het mooi geweest. Ik ging naar boven om me te wassen en aan te kleden en eenmaal beneden haalde ik de post van de mat. Een envelop van het RIVM en een van Dela, een uitnodiging voor de coronaprik en de mededeling van Dela dat ik een abonnement moest nemen als ik ervoor wilde zorgen dat de kinderen niet hoefden bij te betalen als ik bij overlijden nog bij Yarden was gebleven. Een geweldige combinatie. Bij de coronaprik-uitnodiging dacht ik onmiddellijk aan de laatste prik, op 4 november 2022, de laatste dag waarop ik een ‘gezellig uitje’ met Johan had voor de prik van toen. 24 uur na de prik was hij dood en dat bracht me meteen bij Dela. Alsof ze het hadden afgesproken maar nee, het leven haalt stoutere grappen uit dan een schrijver kan bedenken. Slapen kon ik ’s middags niet, het hoofd was te vol en ratelde maar door over van alles en niks. ’s Avonds belde ik met mijn zwager omdat het de verjaardag was van mijn zus Marijke, maar een verjaardag van iemand die dood is valt moeilijk te vieren. Het paste wel prima op deze dag. Morgen weer een nieuwe die hopelijk wat vrolijker verloopt.
