Een nieuwe lente!

Een nieuwe lente!

Het is precies 7 weken geleden dat ik mijn tweede nieuwe heup kreeg. Omdat het de tweede was, wist ik wat me te wachten stond en als ik niet zo’n naar jaar met longenleed had gehad, had ik er meer naar uit- dan tegenop gekeken. Nu niet echt: mijn lijf had me zo in de steek gelaten, hoe zou dat deze keer gaan? Maar ik had me goed voorbereid, me suf getraind op de sportschool, dus aan mijn conditie kon het niet liggen.

Ik hoefde de operatiedag niet lang te wachten, dat wil zeggen in de zaal. Eenmaal in het ‘voorgeborchte’ wel. Er waren veel mensen die lagen te wachten op hun operatie, er klonken bliepjes, gepraat en andere geluiden. Af en toe loeide een alarm dat voor veel prikkels zorgde zodat ik toch wat nerveus begon te worden. ‘Kan dat ding niet uit?’ vroeg ik, doelend op het alarm. ‘Beter van niet,’ zei de verpleegkundige. ‘Dat is uw bloeddruk.’ O.

In de operatiekamer was de sfeer opperbest, net als de vorige keer. Een broeder vond mijn roze bril geweldig, de chirurg vertelde dat zijn kinderen hem na het voorlezen van De Bonsterkes Heity-skijtie noemden. Grinnikend onderging ik de ruggenprik waarna ik in vreemde bochten werd gelegd. De muziek ging aan (‘Dat wil ik niet horen,’ riep ik, waarna het roesje zijn werk deed) en toen ik wakker werd, zat de heup er in.

De eerste nachten waren vreselijk, vooral het op de rug liggen, maar de verzorging was prima. De derde dag mocht ik naar huis waar het hoog-laagbed klaar stond. Ik las en rustte, deed eens een puzzeltje op de iPad, keek soms tv, oefende steeds een beetje langer en vaker en na twee weken stapte ik op de hometrainer. Even weg uit mijn hoofd, heerlijk! Het krukwandelen ging beter en na een paar weken ontdekte ik dat ik geen pijn aan mijn benen en liezen meer had. Want altijd renden de ratten van mijn middel via de heupen naar mijn enkels om mijn tenen nog even aan te vreten; bovendien had zich langs de spier van knie naar lies een knikkerbaan met gigantische knopen ontwikkeld. Het was weg. En het is nog steeds weg! 

Sinds kort loop ik zowel binnen als buiten zonder krukken, ook de trap op en af, is het bed vandaag opgehaald en Buurtzorg niet meer nodig. Omdat het zo fantastisch gaat, volgens manlief loop ik weer met ‘swing’, krijg ik de neiging alles zelf te doen en dat kan nog niet. Want alles is inspannend: douchen en (voeten) afdrogen, sokken aantrekken, schoenen aandoen, trap op en af. Bij een kind op visite, heel gezellig maar (achteraf) toch te lang. Afgelopen vrijdag ging ik voor het eerst met de fysio naar de sportschool en wat ik allemaal kon! De abductor was altijd lijden en nu een eitje; ik voelde geen pijn en kon het met gemak een beetje zwaarder. Nu mag ik één keer per week alleen sporten en vrijdags met de fysio om te kijken hoe het gaat en wat ik meer kan doen. De grote valkuil heet (natuurlijk) Balans…

Ik was blij, al zat ik met een probleem. Mijn hoofd was zo bezig met revalideren en herstellen dat er geen verhalen meer inpasten. Terwijl ik voor 1 april iets in moet leveren! Gelukkig was oudste kleinkind Thijs van acht bereid om beppe een handje te helpen. Hij keek iets verder dan het huis met ‘gers op it dak’ en gaf mij de tip waardoor ik verder kon. Als het lukt, schrijf ik iedere dag een stukje, zodat mijn hersens weer leren wat werken is. 

Eindelijk een nieuwe lente waar ik naar uitkijk. Schrijven, wandelen en fietsen in Gaasterland, ik kan niet wachten!