De viool reist verder
We hebben contact gehouden, Lilan en ik. Eerst via facebook, later via mobiel bellen en appen. Bijvoorbeeld als er problemen waren, en die kwamen natuurlijk. Want wie heeft ze niet af en toe? Maar ook als ze blij was met dingen. Dat ze nu drie keer per week bij een gezin muziek maakt bijvoorbeeld.
Sinds een poosje heb ik contact met haar moeder. Ze schrijft hoe blij ze is dat haar dochter iemand heeft om op terug te vallen; niet een instantie maar een mens, een moeder. Hoe zwaar het is om je kinderen te laten gaan. En hoe ze tegelijk zo trots is dat het goed met hen gaat.
Deze week kwam het bericht waar ik op wachtte. Ik wist dat Lilan naar de IND moest. Ze is nu bijna 17 1/2 en dat is de tijd om volwassen en zelfstandig te worden. Ze mag blijven, in ieder geval 5 jaar! Ongetwijfeld zal ze zich nog meer op het Nederlands storten, want ze weet dat taal de basis is. Nu communiceren we nog in het Engels, en ik zegen Google translate dat me een inkijkje geeft in de wonderlijke Arabische tekens. Al vermoed ik dat Google het niet zo bloemrijk vertaalt als het werkelijk is.
We zijn blij. En Lilan gaat moedig verder, met haar viool!
Wil je het hele verhaal lezen over de reis van de viool, klik dan hier.
