De Schoolschrijver: een emotionele les
Het was deze week een overvol uur op de scholen. Met terugkijken op de maillessen, die deels waren mislukt maar die ook juweeltjes aan vragen hadden opgeleverd. Bijvoorbeeld: Heb je wel eens problemen met het schrijven, Hanneke? Dan wil ik je wel helpen. Bij zo’n mailtje smelt ik.
Met vooruitkijken op de Talentenklas, als we een schoolkrant gaan maken. Wat kan er in zo’n krant? Verhalen, gedichten, interviews, strips, puzzels, reportages… Moeilijk woord, maar gelukkig had ik een mooi voorbeeld van Janneke Schotveld die in het AOb-blad was gevolgd door een journalist. Het resultaat was dus een reportage. Dat moeilijke woord ontging de kinderen van groep 7 en 8 volkomen, want die lagen bijna van verrukking onder de tafel: ‘Oooh, Superjuffie!’ Vervolgens keken ze naar mij. ‘Jahaa,’ zei ik, ‘dat is behelpen, geen Superjuffie maar Hanneke de Jong…’ Om daarna met elkaar in lachen uit te barsten.
Het lachen verging hen daarna snel. Ik las een stuk voor uit Vuur van Anke Kranendonk. Sam is dol op zijn hondje Vuur. In het hoofdstuk dat ik voorlas vertelt Sams moeder dat Vuur onder een auto kwam en op slag dood was. Met zijn vader maakt Sam zijn hondje schoon. De broer van Sam wil niet mee, hij ligt op de vloer tv te kijken. Een prachtig hoofdstuk waar de kinderen ademloos naar luisterden. Het was voor allemaal duidelijk dat Sam en zijn broer veel verdriet hadden. ‘Hoe weten jullie dat?’ vroeg ik. ‘Het woord verdriet komt in het hele stuk niet voor.’ Haarfijn vertelden de leerlingen hoe ze wisten dat de broers verdriet hadden, ook al reageerden ze beide heel verschillend.
De schrijfopdracht luidde: je hoofdpersoon zit ’s avonds met het gezin gezellig in de huiskamer, de tuin, op de camping, de boot of waar dan ook. Schrijf maar hoe leuk jullie het hebben. Een leerling schreef dat hij aanbood om voor opa vampier een glaasje bloed te halen. Prima voorbeeld van een gezellige avond!
Maar dan! ‘Er gebeurt iets onverwachts: iemand belt aan en roept: Gooooeeeedemorgen!’ De kinderen grinnikten, die kreet kenden ze wel. ‘Wat kan er nog meer aan onverwachts gebeuren?’ De ideeën borrelden op! De volgende opdracht luidde: ‘Wat er ook gebeurt, het maakt een emotie, of misschien wel meer, los bij de hoofdpersoon. Waarschijnlijk ook bij de anderen van het gezelschap. Je schrijft er over, zonder de emotie te benoemen.’ De kinderen stortten zich weer op hun verhaal en het werd stil. Er was verdriet, vreugde, schaamte, woede en nog veel meer. Volgende week gaan we het lezen!
Groep 3/4 puzzelde een verhaal in elkaar dat ik had geschreven. Het was in stukken geknipt, vorige week waren er overal tekeningen bij gemaakt en gisteren puzzelden we het weer tot een geheel. Ook hier is hard gewerkt en het resultaat mag er zijn. Hun advies: ‘Stuur het maar naar de uitgever, Hanneke. Het is spannend, grappig en leuk!’
Wat een feest, deze week!
