De reis van mijn viool DE DAG (2)
Na het stukje dat Lilan speelde, werd ze weer hevig verlegen. Al die aandacht! Gelukkig was er thee en koffie en verrukkelijke cake. En tijd om even met elkaar te praten. Met de medewerkers van het azc, met vrienden en vriendinnen van Lilan en met Lilan zelf. We zagen hoe belangrijk het mobieltje voor haar is. Via Youtube volgde ze de laatste jaren vioolles en nu is het haar contact met haar ouders en de verdere buitenwereld. Ze vertelde haar moeder laatst dat ze een viool zou krijgen en haar moeder moest huilen. Dat een volslagen onbekende vrouw een viool aan haar dochter schonk en daarvoor drie uur in de auto zat! Terwijl haar dochter er 29 dagen over had gedaan om naar Nederland te reizen. Alleen! Zonder contact te hebben met het thuisfront! ‘They trusted me,’ zei Lilan alsof het vanzelfsprekend is dat je als 17-jarige zo’n tocht onderneemt.
Na koffie, thee en cake was het tijd voor fotoshoots. In wisselende samenstellingen met wisselende camera’s en mobieltjes bleven we glimlachen. De vreugde van het samenzijn met totaal onbekenden die elkaar vonden in muziek en in menszijn. We kregen bloemen, ook al vonden de medewerkers dat veel te weinig. En veel, heel veel dankbaarheid. Of we Lilans kamer wilden zien? Natuurlijk!
Buiten regende het. We liepen van het schooltje naar het gebouw waar ze allemaal slapen en waar een deel van hun leven zich afspeelt. In de meidenafdeling, verboden voor jongens, is een woonkamer met keuken en slaapkamers. De kamer waar Lilan slaapt heeft 2 stapelbedden, kastjes en een tafel. Haar kamergenoten zijn twee meiden uit Eritrea die Christelijk zijn. Aan hun kant veel foto’s van familie en schilderijtjes van Jezus, aan de kant van Lilan nog niets. ‘Daar komen straks jouw foto’s,’ zei ik. ‘Want we sturen ze op, natuurlijk.’
Ik zag de vioolkist op de tafel liggen en ineens realiseerde ik me dat het niet voor even is maar voor altijd. Een moment voor nog een knuffel, ook als aanloop naar het afscheid. We zijn er nauwelijks anderhalf uur geweest, maar wat een indrukken en emoties!
De reis van mijn viool is nu de reis van Lilans viool. Over een aantal weken moet ze verder, naar een ander azc. De viool gaat mee, daar zorgt ze wel voor. Een meisje met een tattoo en een piercing, dat kan niet in Syrië. In Nederland gelukkig wel. Ze redt zich wel, Lilan. Als er weer nieuws is, horen jullie ervan.
