De reis van mijn viool
Ruim een jaar geleden kwam ik via twitter in contact met iemand die een viool zocht voor een meisje uit de Oekraïne. Ze was gevlucht met haar moeder en miste haar viool zo. Er volgden spannende weken waarin mijn oude viool werd opgeknapt en waarin we afspraken maakten. Zelfs de vpro was geïnteresseerd omdat ze een programma aan het maken waren over jong talent dat in onverwachte omstandigheden toch tot bloei kwam.
Uiteindelijk ging het een paar dagen voor de afspraak waarin ik de viool aan het meisje zou overhandigen niet door. Ze moesten terug naar het eerste land van de EU waar ze binnengekomen waren en dat was niet Nederland. Het meisje, het was als een verrassing voor haar bedoeld, heeft niet geweten wat er hier allemaal werd bekokstoofd.
Een paar weken geleden zag ik een raadselachtige tweet: Misschien @hanneke_dejong wel? Eén naam kende ik, die van mijn eerste contactpersoon destijds. Ik ging de andere namen langs tot ik een tweet zag waarin een viool werd gevraagd voor een vluchteling. Mijn hart maakte een huppeltje! Zou er toch een gegadigde komen voor mijn viool? Via twitter kreeg ik contact met een lerares aan een azc waar AMA’s (alleenstaande minderjarige azielzoekers) werden opgevangen. Bij de intake zag deze mevrouw dat zich een meisje meldde met een vioolsleutel in haar hals getatoueerd. Ze vroeg het meisje ernaar en die vertelde dat ze viool speelde. Maar ja, die past niet in een rugzak.
Waarom die voorkeur voor vluchtelingen, ik kan mijn viool toch ook gewoon verkopen? Ik kom uit een muzikaal gezin, mijn vader was een van de eerste onderwijzers die een Gehrelsdiploma had, hij gaf AMV-lessen en leidde koren; mijn moeder zong jaren bij het Toonkunstkoor in Heerenveen en mijn zus speelde piano. Ik speelde viool, jaren lang tot ik geen tijd meer had om het goed bij te houden en ten slotte niet omdat ik hem niet meer goed vast kon houden, laat staan bespelen. Ik weet hoe bindend musiceren kan werken en hoe je je emoties erin kwijt kunt. Een paar jaar heb ik lesgegeven aan een ISK en dat vond ik fantastisch. Ik heb zelfs in mijn jeugdroman Sterke schouders een AMA bevriend laten worden met mijn hoofdpersoon. De AMA heette Liban en drumde zijn woede, hij had veel meegemaakt, van zich af.
Volgende week ga ik naar het midden van het land waar het meisje – ze is 17 en heet Lilan (zoiets bedenk je niet!) – in een azc woont. Ze weet dat we komen. De tranen sprongen in haar ogen toen ze hoorde dat ze een viool zou krijgen. Iedere keer als ze haar lerares en mijn contactpersoon tegenkomt, glundert ze. Ze krijgt een viool!
Wie er meer over wil lezen kan kijken op mijn fb-pagina over de reis van mijn viool. https://www.facebook.com/De-reis-van-mijn-viool-189529188044926/timeline/?ref=aymt_homepage_panel
Nog een weekje geduld, Lilan!
