De laatste week is aangebroken. Nog één keer omkijken.
Na lange maanden bleek mijn ziekte een naam te hebben: fibromyalgie. Het voelde alsof ik definitief was uitgerangeerd. Lesgeven ging niet meer, nooit meer, dacht ik. Thuis zitten beviel me niet en toen er iemand werd gevraagd om voor het personeelsblad van Piter Jelles, de nieuwe scholengemeenschap die was ontstaan na de laatste fusie, te schrijven, meldde ik me aan. Als ik niet meer kon lesgeven, dan kon ik er in ieder geval over schrijven. Toen ik op de afdeling Communicatie uren kon krijgen als medewerkster volgde ik een cursus PR & Communicatie. Mijn schooltas verdween, na twee jaar, definitief naar de zolder.
Tegelijk trok het schrijven van kinder- en jeugdboeken steeds meer. Het hinken op twee gedachtes werd af en toe strompelen. Zeker toen bij een ongelukkige val mijn hoofd een dusdanige tik kreeg, dat ik een groot deel van mijn woordenschat en mijn ceativiteit verloor. Ik kon niet uit de woorden komen, begreep niet meer wat ik moest doen o.a. met autorijden en er was geen dag zonder hoofdpijn. De pijn en het verdriet om alles wat ik niet meer kon, was groot.
Toch bleek ook dit een voordeel op te leveren: ik ontdekte de social media. Daarmee ging een wereld voor me open. Er waren lotgenoten van wie ik veel opstak. Ik leerde collega-schrijvers kennen en uiteindelijk kreeg ik er echte vriendinnen door. Geweldig!
Na twee jaar dokteren bleek het euvel een whiplash te zijn. Ik kreeg therapie, mijn woorden kwamen terug, mijn creativiteit ook en ik kon weer aan het werk. Mijn man bracht en haalde me trouw. Na het hoofd was mijn lijf aan de beurt om te trainen. Ik schreef weer, met veel vallen en opstaan. Mijn oude niveau kreeg ik niet terug maar wel de vechtlust om het te accepteren en verder te gaan met wat ik wel kon.
Op een dag ging de telefoon: de directeur van De Schoolschrijver. Ze hoefde me niet uit te leggen wat dat voor stichting was, dat wist ik al lang via twitter! Het had me echt iets voor Fryslân geleken. Nu vroeg zij me of ik mee wilde doen. In mijn eigen provincie! Tweetalig! Natuurlijk wilde ik dat!
Na de eerste bijeenkomst nam ik het besluit met flexpensioen te gaan en me volledig op het schrijven en De Schoolschrijver te richten. Eindelijk was er iets dat me niet alleen energie kostte maar waarvan ik het ook kreeg. Sinds twee maanden ben ik nu actief als schoolschrijver. Wat ik nooit had verwacht, is wel gebeurd: ik sta weer voor de klas. En het is super en fantastisch!
Nog één week ga ik naar mijn werk op OSG Piter Jelles. Terwijl leeftijdsgenoten zich opmaken voor vrijwilligerswerk, wandelen, fietsen en op de kleinkinderen passen, begin ik aan een nieuwe ronde. Voor mij geen levensherfst maar een Indian Summer.
Alle bagage die ik in de veertig jaar hiervoor heb opgedaan, kan ik nu gebruiken. Ik voel me een levende kringloopwinkel: doorgeven wat ik zelf ooit leerde. Ik ben een blij mens.
