15 jaar geleden
Vijftien jaar geleden, in de vroege ochtend, overleed mijn vader op 10 mei. Terwijl de zon langzaam opkwam, reed ik van Franeker naar Heerenveen. Thuis lag mijn vader nog in zijn bed. Een leeg omhulsel, zijn ziel was gevlogen. Met ieder kind had ik goed afscheid genomen.
De vrijdags met dochter M. Pake kon toen nog praten, voor zover mogelijk na een operatie om de tumor uit zijn keel te verwijderen. De zondag erna kwam ik met oudste zoon L. Die dag zinderde de lucht boven Heerenveen. De vlaggen hingen uit, iedereen verwachtte dat SC Heerenveen zou winnen zodat ze door konden naar de Champions League. Buiten tintelde het leven, binnen wachtte de dood. Al was mijn vader nog niet zo ver. ‘Hoeveel staat het?’ vroegen zijn lippen terwijl hij zich ophees om naar de tussenstand op teletekst te kijken. ‘Ze winnen!’ Hij lachte scheef. Dinsdags kwam ik met man en jongste zoon M. Die vroeg me: ‘Wat moet ik zeggen?’ ‘Niks,’ zei ik, ‘je hoeft er alleen maar te zijn.’ We namen afscheid, voorgoed, dat was duidelijk.
Toen de mannen van de uitvaartvereniging ’s morgens vroeg kwamen, liep ik door de stille wijk. Iedereen sliep nog. De ochtend kwam op rose sokken om de huizen wakker te kussen.
Na een paar hectische dagen was de crematie op zaterdagmiddag, 13 mei. Een warme dag, met veel liefde om me heen. De ontvangst van mijn vader hierboven ging niet onopgemerkt voorbij: met een groots vuurwerk. Al had dat wat ons betreft niet een wijk en mensenlevens hoeven kosten…
Vijftien jaar geleden en ik mis hem meer dan ooit. Dach heit.
